Dvöl - 24.02.1935, Blaðsíða 15

O V ö J.
15
S4, febr. 1935
í'ffM
svarað þvi játandi. Það kemur
aldrei snjór í þessu landi. Og nú
vil eg þú nefnir heiti þessa lands.
Eg hef fyr heyrt það nefnt, en vil
fá að heyra það enn, þvi á þenn-
an hátt fæ eg greint að satt og
iogið.
Gamalmennið horfði á mig hugs-
andi. Ilann vildi fyrir hvern mun
komast .fyrir sannleikann, og hann
langaði augsýnilega til að trúa
þessari furðu, sem hann hafði aldrei
augum litið.
— Já, mælti eg. — Þér hefir ver-
iö 8kýrt rétt frá. Það fellur aldrei
8,1jór í þessu landi, og það heitir
Kalifornia.
— Kal-i forn i-a, tautaði hann
hvað eftir annnð, og hlustaði með
áfergju á hljóðið, er fylgdi hverju
atkvmði. Svo hneigði hann sig ját-
andi: — Já, það er sama landið
°g Yamikau sagði mér frá mælti
hann um síðir.
Eg sá strax í hendi minni að
þetta atvik með Yajnikau hafði
komið fyrir skömrnu eftir að Alaska
kafði komist undir vernd Banda-
r*kjinna. Morðmál af þessari teg-
Utld hlaut á þeim árum að dæm-
ast af yfir-sambands dómstól, af
því það var hvorki sett á stofn
þéraðsstjórn eða héraðsdómstólar
þar neðra.
Þegar Yamikau kom í snjó-
^ausa húsið, hélt Ebbit áfram, þá
var farið með hann i stórt hús,
þar sem rnargir menn voru og mik-
'þ var talað. Og lengi, lengi töl-
uðu mennirnir, og þeir spyrja
Yamikau margs. En seinast segja
þeir honum, að honum verði ekk-
ert mein gert lengur. Yamikau
skilur þetta ekki, því honum hef-
ir allt af liðið vel. Hann sem allt
af hafði gott rúm og yfiirdrifinn
mat.
En eftir þetta var honum gefinn
enn þá betri mntur, og svo voru
honum gefnir peningar, og það er
farið með hann víða um landið,
og»hann sér marga undarlega hluti,
sem eg skil aldrei neitt í, því eg
er gamall maður, og hef eigi far-
ið víða. Og að tveim árum liðnum
kemur Yamikau heim, vitrari en
áður, og verður svo höfðingi hér
til æfiloka.
En áður en hann deyr kemur
hann oft til mín, vermir sig við
eld minn og ræðir um þessa mörgu
undarlegu hluti, Bem hann hefir
séð. Og Bidarshik sonur minn sit-
ur líka við eldinn og hlustar á
orð hans, og augu Bidarshiks
verða svo stór og starandi, af þvi
hann heyrir sagft frá þessu öllu.
Og eitt kvöld þegar Yamikau er
farinn stekkur Bidarshik á fætur,
ber sér á brjóst og segir: — Þeg-
ar eg er orðinn stór, þá ætla eg
að fara langt, langt í burt — já
alveg til landsins snjólausa, því eg
vil sjá þetta alt með eigin augum.
— Allt af var Bidarshik í lang-
ferðum, greip nú Zilla fram í, og
það var keimur af drambi í rödd-
inni.
— Það er satt, sagði Ebbit al-
varlega, — en ætið þegar heim