Dvöl - 10.03.1935, Blaðsíða 12

12
D V
Ö L
10. marz 1935
í hvassviðri. Sandmökkinn kembdi
eins og kögur af hverjum sand-
hrygg og smaug upp í munn, nef
og augu. Islam Baj var í farar-
broddi. Á hárri sandöldu áðum við
til þess að litast um og fá okkur
að drekka. Ef snert er við vatns-
íláti kemur hundurinn Jolldasch
hegar og dinglar rófunni. Bæði
hann og kindumar fá að diekka
nægju sína. Kamelamir fá ekkert,
en heir þola betur þorsta en aðrar
skepnur. Það fannst þó á, að þeir
tóku að þreytast. Stundum duttu
þeir í sandinum og höfðust ekki á
fætur nema baggamir væru tekn-
ir af þeim. Þegar við náttuðum
okkur, ihöfðum við aðeins brotizt
15 km. áfram. Nú sást ekkert
kvikt á leið okkar, ekkert nátt-
fiðrildi hændist að ljósinu hjá
mér, ekkert strá barst með vind-
inum yfir hið gulleita sandhaf.
Að morgni 25. apríl gerði ég
óskemmtilega uppgötvun: tveir
vatnsdunkamir voru tómir og í
hinurn var aðeins vatn til tveggja
daga. „Skipaði ég þér ekki að
taka vatn til tíu daga“, sagði ég
við „leiðsögumanninn“. „Verið
þér alveg óhræddur, herra minn“,
anzaði hann, „eftir tvo, eða í
mesta lagi þrjá daga, komum við
á stað, þar sem hægt er að grafa
eftir vatni“. — Islam Baj fékk
skipun um að missa .ekki sjónar
af vatnskerunum, hvorki dag né
nótt og við komum okkur saman
um að spara það til hins ítrasta.
Enginn hafði orð á því að snúa
við, enda kom mér það ekki til
hugar. Ég gekk til þess að hlífa
úlfaldanum mínum og til þess að
uppörfa fylgdarmennina. Lestin
seig hægar og hægar áfram yfir
seigdrepandi sandauðnina og einn
úlfaldinn, semi við kölluðum „öld-
unginn“, drógst aftur úr. Við
hvíldumst um stund og gáfum
honum sopa af vatni og heytuggu
úr reiðingnum hans. Svo sigum
við áfram og Múhamed teymdi
liann með hægð í slóðina okkar.
Þegar sandöldurnar eru greið-
færar, verðum við léttir í skapi,
en þegar þær hækka upp í 50—60
m„ þá h'st okkur ijla á blikuna.
Þretánda náttstaðinn í eyðimörk-
inni urðum við að hafa þar, sem
einn úlfaldinn stansaði og fékkst
ekki til að fara lengra. „Hrafn,
hrafn“, hrópaði Islam Baj. —
Krummi hringsólar nokkruin sinn-
úm í kringum okkur, tyllir sér
snöggvast á sandöldu og hverfur.
Er þetta boðberi frá skóginum hjá
Khótanf 1 jótinu ? Við verðum von-
betri; að vísu er krummi ekki vel
séður gestur manna á meðal, en
hér í dauðakyrrðinni er hann góðs
viti og kærkominn gestur.
Nóttin nálgast eins og frelsandi
engill. Þegar sólin lækkar og
kvöldið verður svalt, vaknar aftur
von okkar um björgun. Um morg-
uninn geng ég upp á háa sandöldu
og skyggnist um með sjónauka,
en ekkert sézt nema úfið, gulleitt
sandhaf á alla vegu. Á meðan hin-
ir voru að búa lestina af stað, tók