Dvöl - 10.03.1935, Blaðsíða 13

'0. marz 1935
D V
Ö L
13
ég' áttavita og skundaði af stað í
há-austur í stefnu á fljótið. Tjald-
staðurinn og lestin hvarf brátt á
bak við öldurnar; ég varð aleinn
í eyðiþögn grafarinnar. — Meiri
sunnudagskyrrð væri ekki hægt að
hugsa sér í neinum kirkjugarði.
Það vantaði aðeins krossa á graf-
kumblin.
Þegar ég hafði gengið svona
13 km., hneig ég örmagna niður
af þreytu og þorsta á sandhrygg
einum og þar lagðist ég á bakið
uieð húfuna yfir andlitinu. Það
var logn og steikjandi hiti. Ég iá
í móki og sá í draumi skuggasæla
lundi og gjálfrandi öldur. En hér
lá ég aleinn í sandauðninni og
fylgdarmenn mínir hefðu vel get-
að snúið aftur til síðasta vatnsins
og látið mig farast af þorsta í
eyðimörlrinni. Loks vaknaði ég til
ömurlegs veruleikans við bjöllu-
hljóminn frá lestinni. Höfuð mitt
var þungt eins og klettur og sól-
skinið skar mig í augun. Úlfald-
urnir þrömmuðu hægt og þyngsla-
!ega á eftir þeim, sem teymdi þá,
dapureygðir og rænulitlir. Tvo
beirra vantaði og tveir menn
höfðu orðið eftir ihjá þeim. Þeir
komu' ekki í tjaldstað fyr en seint
hm kvöldið.
Sandöldurnar fóru smátt og
smátt lækkandi þegar leið á dag-
’hn svo okkur létti í skapi og við
'’éldum, að nú væri það versta
búið og bráðum kæmi áin og skóg-
'ehdið meðfram henni. Tjaldið
•uitt var ekki sett upp, til þess
að spara sér allt ónauðsynlegt
erfiði. Það hafði eitthvað kastast
í kekki milli ,,leiðsögumannsins“
og hinna, svo hann hélt sig út af
fyrir sig og svaf einsamall dá-
lítið frá náttstaðnum.
Við höfðum náttað okkur á
þurri og harðri leiru. „Eigúm við
ekki að reyna að grafa brunn“,
varð mér að orði. „Jú, við skul-
um grafa“, sögðu þeir Islam og
Kasim og sá síðarnefndi þreif
slcófluna og tók að moka upp
sandinn sem óður væri. „Leið-
sögumaðurinn“ glotti háðslega:
„Jú, hér er sjálfsagt vatn — í
svona 60 m. dýpi“, en hann varð
æði skömmustulegur, þegar hann
sá; að leirinn var rakur í 1 m.
dýpi. Við unnum nú allir eins og
berserkir að brunninum. Kassim
var kominn svo djúpt, að höfuð
hans nam við jarðarborðið, en
hinir höluðu leirinn og sandinn
upp í fötum. í 2 m. dýpi var sand-
urinn svo rakur, að hægt var að
hnoða úr honum kúlur. Það var
unaðslegt að þrýsta svölum og
rökum jarðveginum að brennheitu
andlitinu.
Tírhinn leið. Mennirnir hömuð-
ust að grafa, milli vonar og ótta;
svitinn bogaði af þeim og dýpra
og dýpra fikruðu þeir sig — nær
vatninu og lífsbjargarvoninni. Þó
við yrðum að vera hér allan næsta
dag — vatnið urðum við að fá.
Við spöruðum ekki framar við
okkur það lítið, sem eftir var af
vatni. Könnurnar voru kældar í