Dvöl - 10.03.1935, Blaðsíða 15

10. marz 1935
D V
Ö L
15
búið. Þau voru miklu betur að
sér í blóti og ragni, en í lestri,
i'eikningi og öðrum fræðigreinum,
sem lærast eiga í skóla. Tak-
markið var, að ná fermingu, en
> bað vildi stundum ganga treg-
lega, og var því mikill siður í K.,
að unglingarnir gengju í skóla
eitt eða tvö ár „til ábætis“, áður
en þeir næðu fermingu. Versnaði
betta fremur en batnaði.
Jón og Pétur Kristján voru
i'oringjar barnanna og „gáfu tón-
inn“, eins og sagt er. Þeir voru
jafnaldrar, reyktu, tóku upp í sig
og „spýttu langt“. Þeim var
Ijóst, 'að þetta var ekki leiðin til
að ná fermingu, en þeir kærðu sig
kollótta um það. Þeim líkaði lífið
ágætlega.
Nokkur börn voru komin, er
]>eir komu inn í skólastofuna
l'enna morgun. Þau léku sér eins
°g' fyrir féll, og svo sem geta má
nserri, var ekki þögn á þingi.
Jón svipaðist um -stofuna, setti
a sig svip og kallaði: „Kyrr, börn!
Nú á ég að vera kenn^ri í dag,
l’ví að IJans er forfallaður. Hann
befir setið yfir belju í nótt. Og
af því að ég er siðprúðastur hér,
hefir hann 'beðið mig að kenna í
áag. Prestur hefir gert mér söniu
boð“.
Börnin gláptu á hann um
stund, en svo skildu þau, að þetta
var leikur, og hávaðinn hófst að
hýju.
— Þegið þið, ótætin ykkar, kall-
abi Jón, tók reglustiku og dangl-
aði í nokkur þeirra, svo að hau
kenndu til og fóru að skæla.
Jón settist á stólinn, sem kenn-
arinn var vanur að sitja á.
— Nú skuluð þið segja mér
dálítið um Nóa.
— Hvað var Nói?
— Karlmaður, svaraði einn.
Pabbi Katrínar, svaraði annar.
— Haldið ykkur saman; ég vil
vita, hvað hann gerði.
Nei, þau vissu ekkert um það.
— Jú, hann var sjómaður,
skipstjóri, sagði Jón.
— Á hvaða skútu?
Nú var getið upp á ýmsum
nöfnum.
— Jú, einhver þeirra hefir það
víst verið, hélt Jón; hann var
sjálfur í vafa.
— En hann strandaði einu
sinni. Hvar var það?
— Inni í Skálafirði, hélt einn.
Á Klakksvík, hélt annar.
Nú hafði Jón fengið nóg af
þessu. Hann leit á gömiu Borg-
undarhólmsklukkuna, sem stóð
þar úti í horni og gekk svo ógur-
lega seint. Jón geispaði: ekki
nema 10! Hann færði klukkuna á
’l2.
— Nú getið þið haft frímínút-
ur. — Yfir í Þönglavík liggur
„blöðrubeldll“. Það er bezt við
förum öll að skoða hann.
— Hvað er það, Jón?
Jón bað þau gæta að því sjálf
og- rak þau út. Pétur Kiástján og
hann voru einir eftir inni. Krist-
ján tók stólinn, braut eina löppina