Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 9

31. marz 1935
D V
Ö L
9
ið [ Feneyjum og verið ástfang-
inn?u spurði hann herragarðseig-
andann.
„Aldrei komið lengra en til Di-
eppe«, sagði herragarðseigandinn
og hristi höfuðið.
„Æ, þá hafið þér farið á mís
við eitt hið dýrðlegasta, sem lífið
hefir að bjóða. Það er ómögulegt
að gera sér fyllilega í hugarlund,
hvaða tilfinningar hreyfðu sér í
brjósti frú Hurtmore og málarans,
nieðan þau voru að fara niður eft-
ir síkjunum og horfðu hvort á ann-
að gegnum götin á grímunum.
Máske kysstust þau öðru hvoru —
það hefði samt verið erfitt án þess
nð taka grímurnar frá andlitunum,
það var hætta á, að þau gætu
þekkst, ef einhver sæi þau grímu-
laus gegnum gluggana á bátsklef-
&num. Nei, þegar á allt er litið“,
sagði hr. Bigger og dró það við
sig, „þá býst eg við. að þau hafi
látið sér nægja að horfa hvort á
annað. En þegar maður fer um
síkin í Feneyjum, getur maður
næstum gert sig ánægðan með að
horfa á — bara horfa áw.
Hann þagnaði og reykti litla
stund. Þegar hann byrjaði aftur,
var röddin jöfn og róleg.
„Tæpum hálftíma eftir að þau
ibru, kom gondóll að dyrunum hjá
^iangolini og inn í vinnustofuna
hír maður með pappírsgrímu,
hlæddur í svarta kápu og með
*hnn sjálfsagða þríhyrnda hatt á
hðfðinu. Vinnustofan var mannlaus,
etl málmerkið í grindinni brosti
yndi&lega við honum. Enginn mál-
ari 8tóð fyrir framan það og eng-
inu sat fyrir í stólnum með háa
bakinu. Maðurinn með grímuna
renndi augunum rannsakandi um
stofuna og þau staðnæmdust við
gimsteinaöskjuna, sem lá á borð-
inu, þar sem elskendurnir höfðu
skilið hana eftir í hugsunarleysi.
Og dökku, djúpu augun bak við
grímuna störðu lengi hreyfingar-
laus á öskjuna. Pulcinella með
langa nefið virtist vera í djúpum
hugsunum.
Nokkrum mínútum seinna heyrð-
ist lilátur og fótatak tveggja manna
í stiganum. Maðurinn með grím-
una sneri sér við og horfði út um
gluggann. Fyrir aftan hann var
hurðinni hrundið upp og elskend-
urnir ruddust inn, í sjöunda himni
af tilhlökkun og kæti.
„Jæja, caro Amico, svo að
þú ert keminn aftur! Hvernig gekk
með demantinn?w
Maðurinn við gluggann bærðj
ekki á sér, en Giongolini lét dæl-
una ganga. — Allt í lagi með
vegabréfin; hann var með þau í
vasanum, sagði hann. Og nú gætu
þau lagt á stað.
En nú setti allt í einu hlátur að
frú Hurtmore. Hún hló og hló og
gat ekki með nokkru móti hætt.
„Hvað er um að vera?“ spurði
Giangolini og fór líka að hlæja.
„Eg var að hugsa um“, gaus
fram úr henni milli hláturshvið-
anna, „eg var að hugsa um Panta-
loon gamla, sem situr nú í Miseri-