Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 11

'fi ■ marz 1935
D V
Ö L
11
Seinna um daginn Bendi hann
þjón á vinnustofuna eftir myndinni
°g þegar þau, mánuði seinna, fóru
aftur til Englands, höfðu þau hana
ttieð sér. Sagan hefir geymzt í ætt-
'nni og flutzt ásamt myndinni frá
einum ættlið til annars. Það var
gamall vinur Hurtmore-anna, sem
sagði mér hana, þegar eg keypti
toyndina í fyrra“.
Hr. Bigger fleygði sigarrettu-
stubbnum í ofninn. Hann var upp
Qieð sér yflr því, hve vel honum
hefði tekist að segja söguna.
„Mjög merkileg saga“, sagði
herragarðseigandinn, „vissulega
hijög merkileg. Þetta er stórsögu-
leg mynd, flnnst mér, jafnvel ekki
síður en þó að hún væri af Nell
Qwynn eða önnu Boleyn, eða
finnst yður það?“
Hr. Bigger bro3ti lítið eitt, og
eins og hann væri annars hugar.
Hann var að hugsa um Feneyjar
um rússnesku greifafrúna, sem
hjó á sama hóteli og hann, um tréð
1 garðinum fyrir utan svefnher-
hergið hans, um sterka ilmvatnið,
8em greifafrúin notaði, um böðin
við ströndina, um gondólinn og
hvolfþakið, sem bar við muggu-
^egt loftið og leit alveg eins út og
tagar Guardi málaði það. En hvað
fionum fannst þetta allt óumræði-
^ega löngu liðið og fjarlægt! Þá
var hann hálfgerður drengur og
þetta var eiginlega fyrsta æfintýr-
*ð| sem hann lenti í. Hann hrökk
uÞp frá hugsunum sínum, þegar
herragarðseigandinn fór að tala vtð
hann.
Hvað mynduð þér svo vilja fá
mikið fyrir myndina?“ spurði hann
blátt áfram.
„Ja“, sagði hr. Bigger og átti
bágt með að slíta sig frá endur-
minningynum um rússnesku greifa-
frúna og hinar yndislegu stundir,
sem hann lifði í Feneyjum fyrir
tuttugu og fimm árum. „Eg hefi
nú tekið svona þúsund pund fyrir
ómerkilegri mynd heldur en þessi
er. En eg læt yður nú hafa hana
fyrir sjö hundruð og fimmtlu".
jlHerragarðseigandinn blístraði.
j§f„Sjö hundruð og fimmtíu“, endur-
tók hann. „Það er of mikið“.
„En, kæri herra“, maldaði hr.
Bigger í móinn, „hugsið yður bara
hvað þér yrðuð að borga fyrir
mynd eftir Rembrandt, som sam-
svaraði þessari að stærð og gæð-
um — ekki minna en tuttugu þús-
und pund. Sjö hundruð og fimm-
tíu er alls ekki of mikið. Og með
þessu verði er sáralitið tillit tekið
til þess, hve myndin á sór merki-
lega sögu. Þér eruð svo dómbær
á málaralist, að þér sjáið, að þetta
er mjög vel gerð mynd“.
„Auðvitað dettur mér ekki í hug
að neita því,“ sagði herragarðs-
eigandinn. „En mér finnst bara sjö
hundruð og fimmtíu pund vera
æðimiklir peningar. Ja, þvílíkt! Eg
er feginn, að hún dóttir mín fæst
við að mála. Að hugsa sér, ef eg
hefði orðið að kaupa málverk i