Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 12

12
31. marz 1935
D V
öll svefnherbergin og borga sjö
hundruð og fimmtíu pund fyrir
hvert“ og hann skellihló,
Hr. Bigger brosti. „En þér verð-
ið að muna“, sagði hann, „að nú
eruð þér að gera verulega góð
kaup. Feneyjamyndirnar eru allar
að seljast. Ef ég hefði nokkja pen-
inga aflögu. —u. Dyrnar opnuðust
og ljósa, bylgjaða höfuðið á ung-
frú Pratt kom í ljós í gættinni.
„Hr. Crowley langar til að tala
við yður, hr. Biggeru.
Hr. Bigger hleypti brúnum. „Lát-
ið þér hann bíðau, sagði hann og
var eins og hann væri á nálum.
Hann hóstaði og sneri sér aftur að
herragarðseigandanum. — „Ef ég
hefði nokkra peninga aflögu, skyldi
ég verja þeim öllum fyrir Fen-
eyjamyndir. Hverjum einasta eyriu
Hann undraðist með sjálfum sér
um leið og hann sagði þetta, hve
oft hann hafði talið fólki trú um,
að ef hann ætti peninga, skyldi
hann verja þeim fyrir hin og þessi
listaverk, eftir því sem við átti í
það og það skifti.
Að lokum skrifaði herragarðs-
eigandinn ávísun fyrir sex hundr-
uð og áttatíu pundum.
„Svo vilduð þér kannske láta
mig hafa söguna vélritaða11, sagði
hann um leið og hann setti á sig
hattinn. „Það gæti verið nógu
gaman að segja gestum sinum
hana, eða haldið þér það ekki?
Ég vildi helzt geta farið rétt með
hana, einnig öll smáatriði11.
„Já, vitanlega, vitanlegau, sagði
hr. Bigger, „smáatriðin eru þýð-
ingarmestu.
Svo fylgdi hann litla, bústna
manninum til dyra. „Verið þér nú
ö L
sælir. Verið þér nú sælir". Nú var
hann farinn.
í dyrnar kom ungur maður, hár
og fölleitur, með kjálkaskegg-
Hann hafði dökk og þunglyndis-
leg augu, og svipur hans og fram-
koma var dálítið einkennileg og
ekki laus við að vera aumkunar-
verð. Þetta var Crowley, ungi
málarinn.
„Mér þykir leitt, að ég varð að
láta yður biðau, sagði hr. Bigger.
„Hvað vilduð þér mér?u
Hr. Crowley varð vandræðaleg-
ur á svipinn og hikaði. En hvað
hann hataði að verða að standa í
þessu!
„Svo er mál með vextiu, sagði
hann loksins, „að ég er ír voðaleg-
um peningavandræðum. Ég var að
liugsa um, að ef til vill mynduð
þér nú vilja — ef yður væri sama
— borga mér fyrir þetta, sem ég
vann um daginn. Mér þykir ákaf-
lega leiðinlegt að þurfa að kvabba
þetta á yðuru.
„Það er ekkert, blessaðir verið
þéru. Og hr. Bigger sárkenndi í
brjósti um manngarminn, sem ekki
hafði vit fyrir sér betur en svona.
En veslings Crowley var aumingja
legur eins og feimið barn.
„Hvað komum við okkur saman
um mikið?11 spurði hr. Bigger.
„Mig minnir, að það væru tutt-
ngu pund11, sagði hr. Crowley.
Hr. Bigger tók upp veskið sitt.
„Við skulum segja tuttugu og fimm11-
„Nei, það er allt of mikið. Þakka
yður innilega fyrir11. Og hr. Crow-
ley stokkroðnaði eins og ung stúlka
„Yður langar víst ekki að lita á
nokkrar af landslagsmyndunum
mínum?u spurði hann. Honum ÓX
kjarkur, þegar hann sá, hve br.