Dvöl - 31.03.1935, Blaðsíða 14

14
D V 6 I
31. marz 19*&
breinu, köldu og indælu vatni.
Eftir að hafa lofað guð fynr
hina dásamlegu björgun, tók ég
upp úrig og athugaði slagæðina;
hún sló ekki nema 49 sinnum á
mínútu. Svo fór ég að drekka,
fyrst varlega en síðan ákafar, því
>að skal mikið vatn til að slökkva
slíkan þorsta. Ég drakk og drakk
þangað til ég hafði fengið nægju
mína. Síðan settist ég fyrir og
fann hvernig nýtt fjör færðist
uid mig. Eftir nokkrar mínútur
gerði slagæðin 56 slög. Hendur
mínar, sem höfðu verið þurrar
eins og spýtur, urðu mjúkar, blóð-
ið streymdi hraðar og ennið varð
rakt. Mér virtist lífið fegurra og
dásamlegra en nokkru sinni áður.
Svo fékk ég mér aftur að drekka
og hugleiddi, hversu undraverð
lífgjöf mér hafði hlotnazt. Hefði
ég gengið einungis 50 skrefum
meira til hægri eða vinstri, þá
hefði ég farið fram hjá pyttinum1
og aldrei fundið hann. Og hefði
ég skreiðst áfram í ranga stefnu,
hefði e. t. v. verið 10—20 km. að
næsta vatnspytti, en svo langt
hefði ég aldrei komizt áður en
svefninn ynni bug á mér.
Hugur minn hvarflaði til Kas-
im, sem lá dauðvona. Hann þurfti
skjótrar hjálpar, ef takast mætti
að bjarga honum. Ég sökkti vað-
stígvélunum mínum í pyttinn og
fyllti þau af vatni, stakk skóflu-
skaftinu gegnum hankana og lagði
svo af stað, léttur í spori, með
þessa byrði á öxlinni. 1 skóginum
var koldimmt og það var ómögU'
legt að sjá slóðina. Ég kallaði
nafn Kasims eins hátt og ég gat»
en fékk ekki svar. Þá fann éS
mér hrúgu af þurrum greinuiu
og kvistum og kveikti í þeirö-
Stór logi blossaði þegar upp. Það
snarkaði og brakaði í þurru hrís-
inu, og það sauð og hvæsti aí
dragsúgnum neðan frá. Eldtungur
fléttuðust upp eftir trjábolunuiö
og lýstu upp koldimman skóginö
með rauðleitum bjarma eins og
i<m hádag. Kasim gat ekld verið
langt undan; hann hlaut að sjá
eldinn. Aftur leitaði ég að slóð-
inni, en þar sem það bar engan
árangur, hélt ég mig að eldinum>
reisti stígvélin upp við trjárót oS
lagðist svo fyrir, þannig að ég
væri óhultur fyrir tígrisdýrum og
öðrum villidýrum, en án þess að
logamir gætu náð til mín, og
sofnaði værum svefni.
Þegar birti af degi fann óg
slóðina. Kasim lá í sömu skorðum
og þegar ég yfirgaf• hann. „Ég er
að deyja“, hvíslaði hann, svo að
vart heyrðist, en þegar ég bai1
annað stígvélið að vörum hanS,
raknaði hann við og tók að
drekka. Og hann tæmdi ekki að'
eins það stígvélið, heldur hi^
líka. Þvínæst urðum við ásáttn’
um að verða samferða að vatnS'
pyttinum. Að halda til baka á
eyðimörkina, kom ekki til mála*
Við höfðum soltið í heila viku
þegar við höfðum slökkt þorst'
ann, greip hungrið okkur.