Dvöl - 07.04.1935, Blaðsíða 7

• apríl 1935
D V
Ö L
7
„Látum það bara kjafta,“ hugs-
aði hann. —r „Eg fer beint til
konu minnar, fell á kné fyrir
henni og segi: Elskulega Anna
o. s. frv. Hún mun skilja mig. —
— Og við fóstrum barnið, sem
okkar eigið barn. Ef það er dreng-
Ur, köllum við hann Wladimir,
en ef það er stúlka, köllum við
hana önnu -----------og við eign-
Umst á þennan hátt stoð i ell-
inni.“
Og hann gerði alveg eins og
hann hafði ákveðið. Grátandi,
næstum örmagna af ótta og
skömm, en þó gagntekinn af von
°g óljósum sælutilfinningum,
gekk liann inn i húsið, rakleitt
lDn til kortu sinnar og' kastaði sér
a kné fyrir framan hana. „Anna,“
sagði hann grátandi og lagði
harnið á gólfið, „hlustaðu á mig
°g dæmdu mig ekki of hart. Eg
hefi syndgað. Þetta er mitt harn.
Þú manst eftir Agniju----------
ekki meira um það, — illir vætt-
lr hafa blindað mig!“
Gersamlega utan við sig af ang-
lst og skömm beið hann ekki eft-
lr svarinu, en stökk á fætur og
hljóp eins og barinn hundur út
úr húsinu.-----------„Eg verð liér úti,
bangað til hún kallar á mig. Eg
vil gefa henni tíma tii þess, að
^tta sig og jafna sig eftir þenn-
óvænta atburð.“
. .. .>■■. - i-nrrjttsa.
Þjónninn Jermolaj gekk fram-
með hljóðfæri sitt, leit á hann
°S ypti öxlum. Eftir augnablik
kom hann aftur og ypti öxlum á
ný.
— „Það er dálagleg saga til
næsta bæjar," tautaði hann.
„Heyrið þér bara, herrá assessor!
Þvottakonan Axinja er einmitt
nýkomin hingað. Kerlingarasninn
leggur barnið sitt frá sér á tröpp-
urnar, og meðan hún situr inni
hjá mér, hefir einhver tekið það.
Hvað segið þér um slíkt, herra
assesor?“
„Hvað? Hvað segir þú?“ hróp-
aði Migujew hásum rómi.
Jermolaj, sem lagði ákveðinn
skilning í reiði húsbóndans, klór-
aði sér 1 hnakkanum og andvarp-
aði.-----„Fyrirgefið mér, herra
assesor! En einmitt núna, þessa
heitu sumardaga---------gengur
það virkilega ekki------nú------
nú — sjáið þér,---------að vera
alveg vita-kvenmannslaus.“ —
En þegar hann sá hvernig hús-
bóndi hans starði á hann, með
galopnum augum, bálreiður og
undrandi, hóstaði hann vand-
ræðalega og liélt áfram:
-----„Það er auðvitað ekki eins
og það á að vera, en hvað á vesa-
lings ræfill eins og eg að gera.
Þér hafið stranglega fyrirboðið
mér að draga ókunnugt kvenfólk
inn í liúsið; það er auðvitað ekki
nema rétt og sanngjarnt, en í hús-
inu er enga að fá, sem stendur.
Áður, meðan stofustúlkan Ag-
nija var hér, þurfti eg ekki á því
að halda, en nú,------þér verð-
ið að skilja það, herra assesor,
L.