Dvöl - 07.04.1935, Blaðsíða 16

18
D V ö L
7. opril 1955
Hann setti hrukkótta liendina
bak við eyrað og liváði.
Eg hækkaði róminn og spurði
hins sama.
Nú heyrði hann til mín og það
kom á hann liræðslusvipur.
— Jú, það get eg. Það eru lík-
lega svona á að gizka tíu kíló-
metrar.
— Tíu kílómetrar! Svo langt
færi eg ekki gangandi.
Hann þagnaði og tottaði pipu
sína i ákafa. Eg þóttist ekkert á
honum græða og sneri frá, en þá
kallaði hann til mín:
— Bíðið svolitið. Þér munuð
eiga við búgarðinn, þar sem hann
Hanck Hickey myrti konuna
sína?
Eg jánkaði því.
— Þar skeður nú margt und-
arlegt og eg veit ekki hvort óhætt
er að fara þangað með yður. En
eg bý þar skammt frá og yður
er velkomið að sitja á vagninum
hjá mér þennan spöl.
Þar sem ekki var annars kost-
ur, tók eg þcssi boði hans og
héldum við svo af stað.
Okkur miðaði lítið áfram. —
Bóndinn sat eins og steingerfing-
ur alla leið og sagði ekki orð.
Þessi þögn bóndans og hið til-
breytingarlausa ferðalag hafði
ónotaleg áhrif á mig. Eg fór að
kenna einlivers uggs og tauga-
óstyrks. Eg fór að hugsa um það,
sem Jimmie hafði sagt mér og
um hræðslusvipinn, sem kom á
bóudoao. er hann heyrði hvert
eg ætlaði. Nú fór mér að finnast,
sem einhver fótur væri fyrir því,
er sagt var um Hickey-búgarðinn.
Gamli maðurinn nam staðar
hjá hrörlegum bóndabæ og klifr-
uðum við þar niður af vagnskrifl-
inu. Eg bauð honum borgun fvr-
ir flutninginn, en hann vildi ekki
þiggja-
— Nú skuluð þér halda sama
veg áfram, þar til þér komið að
krossgötum og beygja þar lil
vinstri. Það er ekki um aðra bæi
að gera á þessari leið og þess
vegna ekki liægt að villast.
Eg þakkaði nú bóndanum fyr-
ir flutninginn og upplýsingarnar
og hélt af stað. Þó að hlýtt væri
í veðri var í mér einhver ónota-
hrollur. Eg vonaði að Jimmie
kæmi á móti mér, sérstaklega af
því, að eg hafði búizt við, að hann
tæki á móti mér á járnbrautar-
stöðinni. En raunar gat hann
ekki vitað fyrir víst um hvaða
leyti eg kæmi.
Eg kom nú að krossgötunum
og beygði til vinstri handar. Hér
lá vegurinn í gegnum dimman
skóg, og myrkrið og kyrrðin, á-
samt hinum daufa þyt i trjá-
greinunum, setti í mig hroll-
kenndan liræðslubeig. Eg reyndi
að harka þetta af mér, en tókst
það ekki með nokkru móti.
Framhald.