Dvöl - 21.04.1935, Blaðsíða 5

21. apríl 1935
D V
ö L
5
„Hann hélt á pappírsörk, sem
hann hafði verið að skrifa á m'eð
blindraletri upp úr Nýja Testa-
mentinu. Þegar hann renndi
mögru fingrunum yfir stafina til
hess að sýna okkur, .hve blindu
mennirnir ættu hægt með að lesa
hetta, sást greinilega, að hend-
urnar voru rykugar eins og á
málara. Það var ekkert í klefan-
um, sem gæti valdið hessu ryki,
og ég held, að hað hafi ekki verið
ryk á höndunum á honum, held-
ur einhver úrgangur frá hessari
mannveru, sem var að visna og
veslast upp. 0g hegar hann lyfti
upp blaðinu, skalf höndin eins og
lauf í vindi. Einhver okkar
spurði, hver hefði fundið upp
hetta letur, sem hann notaði og
gat upp á nokkrum nöfnum. —
„N e i n, n e i n“, sagði hann, og
hann titraði allur af ákafa og
löngun til að muna rétta nafnið.
Svo seig höfuð hans niður og
hann sagði lágt: „A h, Herr
Direktor, ich kann
nicht!“ En svo allt í einu
ruddist h^ð fram! á varir hans. Þá
fyrst varð hann eins og maður.
Aldrei fyr hafði ég vitað, hvers
virði hað er að vera frjáls, að
hafa samband við aðra menn, hve
nauðsynlegt hað er að sjá og
heyra nýtt og nýtt og hnrfa að
Jnuna. En hessi maður ]?urfti ekki
að muna. Hann var eins , og
blanta, sem hefir verið sett har,
sem engin dögg getur fallið. Að
sjá svipbreytinguna, sem- varð á
honum við hað eitt að muna hetta
nafn, fað var eins og að sjá
grænt lauf mitt í skrælnuðum
skógarrunni. Ég segi ykkur hað
satt, að maðurinn er merkilegur
— holinmóðasta dýr, sem nokk-
urntíma hefir verið skapað“. Vin-
ur minn stóð upp og fór að ganga
fram og aftur. „Heimurinn, sem
hann lifði í, var ekki stór; um
fjórtán fet á annan veginn og átta
á hinn. Hann var búinn að lifa í
honum í tuttugu og sjö ár, án
hess að eiga svo mikið sem1 mús
fyrir vin. Það er ekkert hálfkák
á hví í fangelsunum. Hugsið ykk-
ur hann lífskraft, sem mannslík-
aminn er gæddur, hegar hann
lifir hetta af. ... Hvað haldið
hið“, hélt hann áfram og snéri
sér allt í einu að okkur, „að hafi
verig hess valdandi, að hann var
ekki búinn að missa hvern snefil
af viti? Ja, hað skal ég segja ykk-
ur: Við vorum að horfa á hann
skrifa blindraletrið, en allt í einu
rétti hann okkur fjöl á stærð við
stóra ljósmynd. Það var mýnd af
ungri stúlku, sem sat í garði með
litfögur blóm í hendinni; í bak-
sýn var mjór, bugðóttur lækur
með nokkrum smáfossum og á
bakkanum var einhver skrítinn
fugl, líkastur hrafni. Rétt hjá
stúlkunni var tré með stórum,
hroskuðum -ávöxtum. Það var ó-
líkt öllum öðrum trjám, en hó var
hað að sumu leyti eins og öll önn-
ur tré — háð er eins og hau hafi
sál og séu vinir mannanna. Stúlk-
L.