Dvöl - 28.04.1935, Blaðsíða 9

28. apríl 1935
D V
Ö L
9
að hitta yður og heyra yður tala
Undir borðum beið ég alltaf eftir
að heyra yður tala, en Varian
hafði alltaf orðið. Og hvað honum
tókst upp. Eg hefi aldrei heyrt
hann mælskari. En þrátt fyrir þac)
voru mér það vonbrigöi að heyra
ekkert til yðar. Að lokum datt mér
í hug, að þér væruð ófrjálsar mín
vegna.«
Hann þagnaði. Hún beygði þann-
ig höfuðið að hann sá ekki í augu
hennar. Hann furðaði sig á hvers
vegna. En hún gerði enga athuga-
semd og svo hélt hann áfram.
»Við Varian minntumst aldrei á
þetta kvöid. Um það leyti var hann
farinn að afkasta minnu. Fyrir-
lestri hans hrakaði. Honum var
auðsjáanlega ómögulegt að festa
hugann við bókina sína. Ef til vill
tók hann sér það nærri. En hugs-
anlegt er einnig, að honum hafi
þótt algjör þögn mín um yður sýna
óánægju, enda var það rétt. En
ef til vill hefir líka samvizkan ó-
náðað hann, því að útgefendur
höfðu auglýst bókina hans um
haustið. öánægja hans kom fram
í stöðugum ónotum við mig. Það
var erfiður tími.«
»Fyrirgefið þér. Ég vissi aldrei
— —,« sagði Isabel Fairlie með
iðrandi rödd.
»Hann hagaði sér eins og ást-
sjúkur drengur,« hélt Leighton á-
fram. »Þegar þér fóruð frá Lond-
on, fórum við til Marlon. Eg von-
aðist eftir að fjarvera yðar og dvöl
hans í sveitinni myndi gera hann
starfhæfari, en það brást alger-
lega og eirðarleysi hans fór vax-
andi. Á kvöldin lokaði hann sig
inni í bókaherberginu og sagðist
þurfa að skrifa áríðandi einkabréf.
Ég vissi að hann vildi ekki nota
nenna sjálfur — því hann las mér
ætíð bréf sín fyrir. Ég áleit þess-
vegna að hann væri að skrifa yður
öagleg bréf. Eg athugaði póstkass-
ann okkar og sá aldrei eitt ein-
asta bréf til yðar. Hann hlýtur að
hafa farið með þau í póstinn sjálf-
ur. Svo í ágúst tilkynnti hann mér,
að hann tæki sér orlof og færi til
Lido. Eg vissi ekki fyr en hann
var farinn, að þér hefðuð komið
yður þar fyrir.«
»0g yður datt ekki í hug, að
hann væri ástfanginn af mér,«
sagði Isobel Fairlie hljóðlega.
Leighton hristi höfuðið. »Nei,
ekki í eitt einasta skifti, þessi
næstu fimm ár.« Hann hugsaði sig
örlítið um og sagði svo í mjög lág-
um róm. »Það hefði verið betra, ef
svo heföi verið, ungfrú Fairlie. Þá
hefði hann orðið albata aftur eins
og fyrirrennarar hans. En þér
voruð ekki svo göfuglyndar að
leyfa honum að fella ást til yð-
ar. Hann var gamall maður og
sannarlega mestur allra yðar vina.
Eg geri ráð fyrir, að þér hafið þráð
að bæta honum við safn yðar fyrir
full og allt. Sá sigur yðar hefði átt
að fullnægja hégómagirni yðar. En
duttlungar yðar rændu heiminn
bðkmenntalegu meistaraverki.«
Leighton varð litið á hana og sá