Dvöl - 26.05.1935, Blaðsíða 7

26. maí 1935
D V
Ö L
7
illa, en annars reið Jón Helgason
á undan og söng, stunduim há-
stöfum, en stundum nærri því í
hálfum hljóðum. Áður en þeir
höfðu farið klukkustundarleið,
var hann búinn að syngja fimm
sinnum allt kvæðið umi dalakof-
ann, og einstakar vísur úr því
miklu oftar.
Atli stúdent tók alltaf undir i
þessari vísu :
„Á meðan blómin anga
og sorgir okkar sofa
er sælt að vera fátækur,
elsku Dísa mín“.
Svo greip hann inn í síðustu
vísuna með innilegri röddu: „—
— Dísa, kyisstu mig!“
Annað söng hann ekki.
Þess á milli spurði hann Sig-
urð eftir ömefnum og þjóðsög-
um og ýmsu öðru og Siggi reyndi
að teygja úr sér á hestinum og
segja frá sem allra mestu.
Filippus Arons og Hörður Her-
mannsson riðu síðast í djúpum
samræðum.
Þegar kom í Reynihlíð, tók Jón
Helgason í taumana á hesti sín-
um og snéri honum við.
„Hér er alltaf farið af baki“,
sagði hann, og það var rétt hjá
honum. Hann þekkti víst betur
blettina, þar sem hann hafði set-
ið og legið, en hina, sem hann
hafði riðið hjá.
„Er það vani?“ sagði Hörður
lögfræðingur við Sigurð og hann
játaði því.
„Þá dæmist það rétt að vera“,
sagði Hörður með sýslumanns-
legu valdi, „að hér sé lagzt í
grasið".
Tnnan stundar voru þeir seztir
með töskur sínar, nemá Filippns
Arons, sem stóð hjá skipstjóra-
Rauð og gerði gælur við hann.
Svo leit hann upp eftir götunum.
„Nú gerast óvæntir atburðir“,
sagði hann. „Hér kemur nú
stúlka í flasið á okkur“.
Lögfræðingurinn lá endilangur
og teygði isig. „Það er sjálfsagt
Dísa að koma til að byggja dala-
kofann“, sagði hann, og svo
hermdi hann eftir Atla Jónatans-
syni: — „Dísa, kysstu mig!“
Hinir litu til stúlkunnar, sem
kom á hlaupum eftir götunum og
rak sex kindur á undan sér.
„Jæja, ungi vinur“, — fram-
kvæmdastjórinn klappaði á koll-
inn á Sigurði, — „nú verður þú
að gefa upplýsingar og leggja
fram skýrslu. Hver er þessi
stúlka?“
„Það er hún Fríða í Fögruhlíð“.
sagði Sigurður.
Filippus hélt áfram að spyrja
og Siggi svaraði og sagði frá því,
að Fríða væri elzta dóttir Áma í
Fögruhlíð, að hún væri 14 ára,
að þau hefðu bæði fermzt síðast-
liðið vor, og verið áður samán í
skólanum, að hún hefði sjálfsagt
verið að smala, því að bróður
hennar hefði líklega vantað af
ánum, og að Fríða fyndi alltaf
ærnar, þegar hún leitaði. En þeg-
ar Filippus spurði, hvort hún