Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 3
31. maí 1935
D V Ö L
3
Þú ert asni
Eí'lir Þórarínn Guðnason
Gunnar á Heiði lá andvaka í
rúmi F,ínu- Sólin gægðist inn um
norðuvgluggann og varpaði dauf-
um geislum mitt í dagsbirtu vor-
næturínnar á þilið beint á móti
rúminu hans. Svona var hann bú-
inn að liggja vakandi alla nóttina
alltaf að bylta sér öðru hvoru,
sveittur, leiður og þreyttur. Já,
] reyttur, en þó gat hann ekki
sofnað. Hugsanirnar ásóttu hann.
pin tók við af annari. Svo reyndi
hann að hrista af sér þetta farg,
ákvað að hætta að hugsa um þetta
— það þýddi ekkert hvort sem
var — ákvað að fara nú að sofa
og vakna svo hraustur og afþreytt
ur að morgni og leggja af stað í
ferðalagið, kærulaus, óminnugur
þess, sem nú var að kvelja hann
og halda vöku fyrir honuml Nú
ætlaði hann þó sannarlega að fara
að sofa. En áður en hann vissi
af voru þær komnar aftur, þess-
ar kveljandi hugsanir, sem aldrei
létu hann í friði, þessar yndislegu
minningar sem komu og fóru,
fóru og komu — ihver á fætur
annari, upp aftur og aftur, alltaf
þær sömu, en þó aðrar og ólíkar.
Alltaf var það Hildur — Hildu'r í
Heiðarbæ.
Honumi var í raun og veru
nautn í að rifja upp fyrir sér
samverustundirnar með Hildi
meiri nautn en hann gat gert sér
grein fyrir, en þó kvöldu minn-
ingarnar hann. Ekki reyndar þær,
heldur hitt, að nú var þessum
samverustundum lokið. Og samt
var honum ljóst, að þeim hefði
betur verið lokið fyrir löngu,
hefðu betur aldrei átt sér stað.
Þau voru fædd og uppalin í
sama túninu, bara sitt á hvorum
bæ. Þegar þau gátu gengið hvort
heim iil annars eða hvort á móti
öðru', toru þau að leika sér sam-
an. Þau byggðu sér bæ, voru hjón
og áttu börn, hesta, kýr og kind-
ur. Allt var sameiginlegt, allt í
'btóðerni og án misklíðar. Þannig
leið bernskan, áður en varði, eins
og sólríkur dagur, sem enginn
tekur eftir fyr en hann er liðinn.
Það voru ekki minningar frá
þessum tíma sem! ásóttu Gunnar.
Nei, það voru minningar æskuár-
anna, þegar leikimir voru ekki
lengur hið daglega starf, heldur
vinnan í þágu heimilisins, þegar
krafta unglingsins var krafist til
stritsins fyrir lífinu. Þá sáust þau
sjaldnar en áður og ef þau hitt-
ust var eitthvað á milli þeirra,
einhver þröskuldur, sem aldrei
nafði orðið vart fyr. Var það
bara vegna þess, hve sjaldan þau
hittust eða var eitthvað annað
þarna að verki, eitthvað nýtt ?
Minningarnar u'm þennan tíma
komu og fóru hljóðlaust og skyndi