Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 4

4
D V
Ö L
31. maí 1935
lega, óákveðnar og dularfullar.
Allt í einu fór hann að líta
óðrum augum á Hildi en áður og
hann var ekki í neinum ^afa um,
að ems væri ástatt fyrir henni.
Þó leið honum oft hálfilla. Hann
fekk hjartslátt þegar hann sá
hapa eða heyrði talað um hana,
þótti vænt um að heyra henni
hrósað, en gætti þess þó vand-
lega að leggja aldrei orð í belg
sjálfur. Stundum1 kom yfir hann
áköf iöngun til að taka hana í
fangið, þrýsta henni að sér og
kyssa hana á m’unninn.
Ilann hafði lesið fáeinar skáld-
sögur og ef nokkuð var að marka
það, sem í þeim! stóð, gat þetta
nýja, sem hreyfði sér í brjósti
hans, ekki verið annað en ást.
Var ástin þá svona? Var það
svona að vera ástfanginn? En
hvað það var skrítið! Og gaman!
Og þó —. Það var eitthvað svo ó-
rólegt, svo æsandi og heimtufrekt
þetta, sem hann var altekinn af,
eittlivað sem hélt huganum föst-
um og fyllti hann fjarlægri, ó-
kunnri þrá. Samt vissi hann að
það var hvorki fjalrægt né ókunn-
ugt sem hann þráði. Það var Hild-
ur — hún ein. Hann þráði að vera
með henni öllum stundum, helzt
sem næst henni, alltaf — að ei-
iífu.
Jæja, svo ástin var þá svona.
Dagarnir liðu, vikurnar, mán-
uðirnir. Þau létu nú ekkert tæki-
færi ónotað til þess að vera sam-
an. Á sunnudögum um' sumartím-
ann, þegar sólin skein og eldra
fólkið hvíJdi sig eftir erfiði vik-
unnar, riðu þau saman upp á heiði
eða niður í dal, stundum alla leið
niður að Oalseyri og voru þar við
kirkju eða á útiskemmtun á völl-
unum. Þegar veturinn lagði snjó-
breiðu sína yfn landið stigd þau á
skíði og renndu sér yfir holt og
'lautir eða iéku sér á skautum á
heiðárvatninu. Á vorin gengu' þau
saman í kvöldkyrðinni, settust
niður á einihvern steininn eða þúf-
una, þétt iivort upp að öðru og
héldust í hendur. Þá var sólin oft
komin hátt á loft þegar þau tóku
eftir því að tíminn ihafði liðið
eins og endranær, en ekki staðið
í stað. Þá gengu þau; heimleiðis
og skildu (ftir sig tvær götur í
daggarhafi gróandans. Stundum
runnu þessar götur líka saman í
eitt.
Þau voru i’gerlega sjálfráð,
Gunnar og Hilaur. Enginn virtist
hafa neitt við það að athuga, að
þau væru saman, þegar þeirra
þurfti ek'ki með við daglegu' störf-
in. Sjálf hugsuðu þau víst sjaldan
um það, að tftir þeim væri tekið
eða að samvera þeirra gæti haft
alvarlegar ífleiðingr fyrir þau.
Gunnari var nú orðið Ijóst, að
hann gæti aldrei hugsað sér að
giftast annari stúlku en Hildi v,
að hann gat ekki hugsað sér hana
giftast neinum oðrum en sér.
Þetta ætlaði hann að segja henni
seinna, þegar þau væru bæði orð-
in fullorðin. Ekkert lá á. Þetta