Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 5

31. maí 1935
D V
Ö L
5
vissi hann að var sama sem bón-
orð, og- þá hlaut hún að segja
annað hvort já eða nei. Hann var
alveg sannfærður um, að ihún
mundi vilja sig, en ekki gat hann
að því gert, að alltaf fékk hann
hjartslátt og fann til einhvers
kvíða, þegar hann hu'gsaði tíl
þeirrar stundar, er hann færi að
biðja hennar. Hann var svo feim1-
inn, eða — hanr. vissi ekki hvað
...... Aldrei liafð' hann vogað
sér að biðja hana i;m koss og þó
hafði hann oft vtiið kominn á
fremsta hluim með það, en ekki
getað það þegar i átti að herða.
Þegar björtu lokkarnir hennar
snertu andlit hans, eða jafnvel
vangarnir mættust augnablik, eins
og í ógáti, fannst honurn svo ákaf-
lega skammi til kossins, en —
honum fannst hún ekkert hjálpa
sér, ekkert koma á móti sér. Það
dró úr nonum kjarkinn.
Svo var þf ð að Engilbert kom
að Heiðarbæ, .þessi stórvaxni,
hálfþrítugi kaupamaður, sem tók
Hildi frá nonum. Ekkert botnaði
hann í, að H ’dur skyldi taka
hann fram yfir sig. Hann þótti
víst laglegur og karlmannlegur,
en að hugsa sér annað eins og að
hún, sem aldrei hafði verið með
nokkrum strák nema honum,
skyldi nú kasta sér í fangið á
þessum risa. Hann var sjö ár-
um eldri en hún og þar að auki
drykkjuræfill og kvennabósi —
eftir því sem sagt var. En hann
var líka sonur einhvers hrepp-
stjóra eða oddvita norðu'r í landi
og svo var hann á búnaðarskóla
á veturna. Það hafði heyrst eftir
gamla manninunt í Heiðarbæ, að
það væri jafngott þó að búfræð-
ingurinn tilvonandi vendi strák-
skrattann á Heiði af þessu flangsi
utan í henni Hildi. Gunnar trúði
því ekki að Eiríkur hefði sagt
þetta. Hann var altaf svo vin-
gjarnlegur og þægilegur við hann.
Nei, þetta var áreiðanlega búið til
af fólkinu og átti að réttlæta
framkomu Hildar, en kenna Eiríki
gamla um allt samán.
En honum var alveg sama hvort
það var Hildur ein eða faðir henn-
ar líka, sem átti sökina á þessu.
Eitt var honum ljóst. Og það var
það, að Hildur var töpuð honum
— horfin. Og þó átti hann afar-
erfitt með að gera sér þess fulla
grein.
Sumarið, sem búfræðingurinn
var á Heiðarbæ, sáust þau helzt
aldrei, Gunnar og Hildur. Það var
altalað á miðjum! slætti að þau
væru trúlofuð, Engilbert og hún.
Enda benti allt til þess. Þar sem
annað var, þar var hitt líka. Hann
kom í staðinn fyrir Gunnar, nema
bara hvað vinnan aðskyldi þau
ekki heldur. Þau voru ætíð í sama
teig, þegar þau gátu því við kom-
ið, sátu sam'an við mat og kaffi,
gengu saman á engjarnar á morgn
ana og heim á kvöldin. Fólkið á
Heiði var að slá hinu megin við
gerðinguna. Gunnar lét sem hann
sæi ekki nágrannana, en hann s»