Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 8

8
D V
31. maí 1935
aldrei nema satt. En hún var engu
síður asni sjálf. — Hildur, eg skil
þig ekki.------Átti hann annars
nokkuð að vera að fara þetta,
úr því að hún vildi ekki koma
með honum. Með sjálfum sér
hafði hann óskað þess, að hún
v rði samferða eins og í gamla
daga. En nú yrði víst ekkert gam-
ao Hvaða bölvuð vitleysa var
þetla? Eins og að hann mundi
skemmta sér nokkuð betur þó að
hún væri þarna? Og eins og hann
gæti ekki skemmt sér þó að hún
væri hvergi nálægt? Hann vissi,
að það gat hann ekki, en hann
vildi ekki viðurkenna það, og sízt
af öllu vildi hann láta hana og
aðra hafa gamán af, að hann færi
ekki vegna þess að hún sat
heima.
Hann kom á tvo bæi í leiðinni.
Það var komið undir kvöld þegar
hann kom niður á velli. Fólkið var
að dansa. Hildur í Heiðarbæ stóð
utarlega í mannþrönginni. Hann
lét sem hann sæi hana ekki. Hvar
skyldi hún hafa fengið lánaðan
hest? Með hverjum skyldi hún
hafa komið?
Gúnnar fór að dansa. Allt í einu
tók hann eftir að Hildur var að
dansa rétt hjá honum á pallinum.
Iíann horfði á hana stundarkorn.
Hún leit úndan. Honum fannst
hann verða að dansa við hana,
hvað sem það kostaði. Hann ætl-
aði ekki að gera það, og hann
vissi að hann átti ekki að gera
það, en hann gat ekki annað. Svo
Ö L
leiddi hann til sætis stúlkun^, sem1
hann var að dansa við.
Viltu dansa við mig, Hildúr?
spurði hann.
Hún svaraði ekki. Bára kom
þegjandi.
Hún þrýsti sér upp að honum
og lét höfuðug síga niður á öxl
hans og að hálsinum1, eins og hún
vildi byrgj'a það þar.
— Þú ert asni! hvíslaði hún.
— Þú ert asni, sjálf! sagði
hann.
— Þú ert asni, endurtók hún
áherzlulaust og hljómlaust eins og
upp úr svefni og þrýsti sér enn
fastar að honum. Hann ætlaði að
dansa næsta dans við hana, en
hún sleit sig af honum.
— Vertu sæll, sagði hún og
kreisti hönd hans.
Hann gekk til hestanna, steig
á bak og rölti af stað fót fyrir
fót, niðursokkinn í hugsanir sín-
ar. Svo rankaði hann allt í einu
við sér og sló í hestinn.
Þegar hann kom heim læddist
hann hljóðlega upp í rúmið sitt.
allir voru í fasta svefni.
Eftir þetta gerði hann sér enn
meira far um en áður að reyna
að uppræta ást sína til Hildar.
Hann fann hvað þetta var óeðli-
legt og hvað það eitraði líf hans
og dró hann niður. Hann sótti nú
skemúitanir niðri í dal meira en
áðúr. Leitaði sér únaðar í faðmi
annara kvenna, en fann ekki það,
sem hann leitaði að og gat ekki
gleym't Hildi. Hún var efst í huga