Dvöl - 04.11.1934, Blaðsíða 17

4. nóv. 1934
d v
18
jafnlega skær. Vinur vor varð
fyrst blindaður og frá sér num-
inn af undrun yfir þessari sjón,
svo að hann gat engu orði upp
komið. Þegar hann loks gat tekið
til máls, spurði hann, hvað öll
þessi ljós ættu að þýða.
— Það eru æfiljós manna,
kunningi.
— Æfiljós? Og hvað er það
nú?
— Hver einasti maður, sem nú
er lífs á jörðunni, á hér sitt kerti,
sem táknar æfiskeið hans.
— En sum eru löng og önnur í
meðallagi og enn önnur stutt, og
sum eru skær, en önnur dauf, og
nokkur blakta á skari. Hvernig
víkur þessu við?
•— Kertin eru eins og líf mann-
anna: Sumir eru að byrja lífið,
aðrir eru í blóma aldurs síns, og
enn aðrir eru veikburða og hrum-
*r’ og sumir komnir að því að
slokkna.
■ Þarna er kerti, bæði hátt og
langt.
Það er nýfætt barn, sem á
það.
Og þarna er annað, sem
logar svo skært og fallega.
— Það á það maður á bezta
aldri.
~ Hérna er eitt, sem er að
sl°kkna af feitmetisskorti.
~ Það er öldungur, sem ligg-
ur í andarslitrunum.
Og kertið mitt, hvar er það
nú? Mér þætti gaman að sjá það.
— Það er þarna rétt hjá þér.
Ö L
— Þetta hérna? ó, guð al-
máttugur! Það er rétt $ið verða
útbrunnið! Það er á leið að
slokkna.
— Já, þú átt ekki nema þrjá
daga ólifaða.
— 'Hvað segirðu? Ekki nema
þrjá daga? — En úr því að ég er
nú vinur þinn og þú ert húsbóndi
hérna, gætirðu þá ekki látið kert-
ið mitt endast dálítið lengur, —
til dæmis með því að taka ofur-
lítið af langa kertinu þarna við
hliðina á því og bæta við það?
— Þetta langa þarna við hlið-
ina á þínu er lífskerti sonar þíns,
og ef ég gerði eins og þú biður
um, væri ég ekki lengur réttlát-
ur.
— Það er satt, svaraði læknir-
inn og varp öndinni þungt.
Og hann kom heim til sín, ráð-
stafaði'eigum sínum, sendi eftir
sóknarprestinumvog dó að þrem
dögum liðnum eins og Dauðinn,
kunningi hans, hafði sagt hon-
um.
Ólafur Þ. Kristjánsson,
þýddi.
Faðir og sonur gengu saman
og lá leið þeirra framhjá mynda-
styttu af sigurgyðju.
— Pabbi, spurði drengúrinn,
hvers vegna er kona látin tákna
sigurinn?
— Þú verður að bíða, drengur
minn, svaraði faðirinn — þegar
þú ert orðinn fullorðinn og gift-
ur muntu skilja það.