Dvöl - 01.09.1935, Blaðsíða 16

16
D V
1. si'ptemhor 1935
gat ekkert gagn gert. Þær þvoðu
kálfinum um snoppuna. — Ann-
ars verður lykt af honum, sagði
Lísa. Og þær nudduðu um hann
salti. — Það á Lína að sleikja af,
annars mjólkar hún ekki nógu
mikið.
Og þarna voru einhver ósköp
um að vera í langan tíma. Þau
sóttu nýjan hálm og biðu svo
enn, þar til kálfurinn var stað-
inn upp og reyndi, skjögrandi á
beinunum, að komast á spenann.
Þegar börnin loks komU heim
um kvöldið, va.r pabbi þeirra
þungbrýnn mjög og mammá
þeirra leit einnig gremjulega til
þeirra, einkum þó er hún varð
þess vör, hyernig Helga hafði
farið með kjólinn sinn. En þó var
heimkoma barnanna að þessu
sinni mjög ólík því, sem vant var
að vera, Að augnabliki liðnu voru
gremjuhrukkurnar horfnar af
andlitum foreldranna og efa-
semdasvipurinn orðinn að glöðu
brosi. Börnin sögðu frá og
spurðu, og spurðu og sögðu frá,
og það var orðið áliðið kvöldsins,
þegar þau fóru að hátta.
Þegar pabbi og mamma seinna
um, kvöldið voru að ganga til
hvílu, kom lítil, hvítklædd stúlka
að rúmi mömmu. — Má ég ekki
koma upp í rúmið til þín,
mamma? spurði Helga, Þetta
hafði ekki komiö fyrir J mörg ár
— já, það var svo langt um liðið,
að mamma mundi varla eftir
Ö I.
því. Pabbi sofnaði, en mæðgur;i-
ar voru lengi frameftir að
hvíslast á.
Fyrir hugskotssjónum Iielgu
litlu hafði veröldin gerbreytzt í
einum svip. Það hafði brotnað
skarð í hinn háa múrvegg, er
umlukti hið daglega líf, og gegn
um það birtist henni ljós nýrrar
vitneskju — leyndardómsfullt
að vísu — en sem varpaði
bjarma yfir ennþá leyndardóms-
fyllri framtíð.
Morguninn eftir, þegar allt var
komið ,í samt lag og Lísa var
komin til þeirra, í hvítu ullar-
sokkunum sínum, sem hana
klæjaði undan, í stykkjótta
sunnudagakjólnum og með gula
hárfléttustýrið aftan í , hnakkan-
um, tóku börnin sitt í hvora
hendi hennar og hlupu með
henni út í skóg. Nú átti hún að
segja þeirn sögur — aðrar sögur
en þær, sem Oma frænka var vön
að segja þeim. — En raunar
voru það sömu, gömlu sögurnar,
aðeins í nýjum búningi.
Æfintýrið sjálft var komið til
þeirra, Allt hið tilefnislausa þref
þéirra o g sundurlyndi var
gleymt, líf þeirra hafði öðlazt
innihald, sem myndi fullkomnast
jafnframt því, sem Helga þrosk-
aðist. Þetta, sem hún nú hafði
eignazt, myndi lienni aldrei leið
ast og alltaf eiga hér eftir. En
Dieter var enn of ungur, hann
iryndi gleyma þessu.