Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 5

D V| ö L
139
með spennta vöðva, eins og hann
væri öðru vanari en að hvílast
í stól.
„Mikið ert þú góður drengur,
Sheather minn, og ef þú vilt
einhverntíma koma heim til mín,
þá skal ég sýna þér nokkuð, sem
pnginn annar hefir fengið að
sjá“.
,,Og hvað skyldi það nú
yera?“ spurði Daníel.
Gamli maðurinn lækkaði róm-
ínn og hálfhvíslaði:
„Tennurnar mínar“.
„Tennurnar þínar!“
„Já, þú kemur einhverntíma
heim til mín og þá skal ég sýna
þér tennurnar mínar“.
„En ég hafði ekki hugmynd
um, að þú ættir neinar tennur“,
sagði Daníel og horfði næstum
óviðeigandi fast á rýra, tann-
lausa góma gamla mannsins.
„Nei, það hafa ekki margir
hugmynd um það. Ég geng ekki
með þær alla daga. En ég á tvo
Ijómandi fallega tanngarða“.
„Fékkstu þá á spítalanum?“
spurði Daníel, um leið og hann
setti teið á borðið.
Gadgett hellti hægt og gæti-
lega með skjálfandi höndum
úr bollanum á undirskálina,
saup nokkra sopa, og svaraði þá
með alvöruþunga í röddinni:
„Nei — ég held nú síður. Ég
smíðaði þá sjálfur“.
„Það var svei mér laglega af
sér vikið. — Hvernig fórstu að
því?“
„Ég hefi haft þá í smíðum í
nærri tíu ár. Þetta eru kinda-
tennur, sem ég hefi íundið úti á
heiðinni, og síðan sorfið og fægt,
þangað til þær voru hæfilega
stórar. Og ég tengdi þær saman
með tveimur vírspottum og festi
þær svo á tvo spýtukubba....
ég er viss um, að þú hefir aldrei
séð neitt, sem kemst í hálfkvisti
við þær“.
Daníel var nú fyi’ir alvöru far-
inn að taka eftir.
„Þú ert svei mér enginn klaufi,
Gadgett. Það ætti að vera ein-
hver munur fyrir þig að hafa
þær, þegar þú borðar“.
Gadgett varð hátíðlegur á
svipinn.
„Nei, ég nota þær aldrei, þeg-
ar ég borða. Þær eru þannig
gerðar — og eiginlega á ég hálf
bágt með að tala, þegar ég er
með þær uppi í mér, en ég hefi
þær til prýðis. Einhverntíma ætla
ég að láta taka mynd af mér
með þær. En ef þú kemur heim
til mín, þá skal ég sýna þér þær“.
„Já, það væri gaman“.
„Ég hefi þær nú ekki til sýnis
fyrir hvern sem er. En í dag
hefir þú sýnt mér góðvild, Sheaí-
her minn, og það hefir enginn
verra af því. Ég hefi oft óskað
þess, að veslingurinn hún Ellen
mín hefði séð tennurnar mínar,
því að ekki var það svo sjaldan,
sem hún sagði: „Bara að þú
hefðir nú efni á að fá þér tenn-
ur, góði minn. .. . “ Kannske var