Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 7

I) V O L
141
ástæðan var. Gadgett var með
tennurnar uppi í sér.
Eitt andartak kom Danfel
engu orði upp heldur.
Sú sjón, er blasti við honum,
var í sannleika fui'ðuleg. Gamli
maðurinn hafði ekki aðeins lagt
út í að bæta fyrir smíðagalla
náttúrunnar, heldur einnig taka
henni fi'am, þegar hún smíðar
gallalaust. í stað þrjátíu og
tveggja tanna, hafði hann fimm-
tíu, tuttugu og fimm í hvorum
góm. Afleiðingin var sú, að var-
irnar náðu ekki nándar nærri
saman.... Daníel starði agn-
dofa á hann — til allrar ham-
ingju kom honum ekki hlátur
í hug. Þegar gamli maðurinn sá,
að furðuverkið hafði vakið verð-
skuldaða eftirtekt og undrun,
tók hann að glenna kjálkana
ákaft sundur og taka út úr sér
tennurnar, til þess að geta látið
í ljós ánægju sína.
„Lízt þér ekki vel á þær?“
„Jú, Gadgett“.
,,Þú hefir ekki búizt við að
sjá nokkui’ntíma svona tennur.
Tannlæknir gæti ekki búið til
betri tennur“.
„Nei, það er ég viss um“.
„Ég hefi fengizt við þetta í
nærri tíu ár, safnað þeim og fest
þær saman, eins og þær áttu að
vera. Og nú er ég stundum að
hugsa um að láta taka mynd
af mér, en ég er svo stirður í
ski'okknum, að ég er hræddur
um það dragist í nokkra daga,
að ég komist út á heiðina —
hvað þá að ég verði maður til
þess að fara til borgai’innar“.
„Hvernig líður þér núna?“
„Mér líður ágætlega, nema
hvað ég er með beinvei'kjum um
mig allan og svo er ég alveg
máttlaus í fótunum. Ég spurði
,nú Guð, hvernig ég ætti að fylgja
kindunum út á heiðina, ef hann
hugsaði sér að taka svona allan
mátt úr fótunum á mér“.
„Þér batnar, ef þú bai’a hvílir
þig nógu lengi“.
„Ég kæri mig ekki um neina
hvíld. Ég vil miklu heldur kom-
ast með kindunum út á heiðina.
En það er ekki skynsamlegt af
mér að tala svona, og ég hefi
alltaf haft þá skoðun, að Drott-
inn vissi, hvað mér væri fyrir
beztu“.
Daníel anzaði engu; honum
var þetta mál ekki fyllilega ljóst.
„Svo er það nú þessi hjúkr-
unarkona, það er meiri vand-
ræða-kvenmaðui’inn“, hjelt
gamli maðurinn áfram — „að
hugsa sér, að það skyldi eiga
fyrir mér að liggja að láta hjúkr-
rnarkonu stunda mig, og ég, sem
hefi bjargað mér að öllu leyti
sjálfur í síðastliðin tuttugu ár.
Hún setur alla hluti annarsstað-
ar en þeir eiga að vera, og stríð-
ið, sem ég á við hana, þegar
henni dettur eitthvað í hug, það
getur þú nú bara ekki gert þér í
hugarlund: „Nú er ég að hita
vatn í katlinum, Gadgett, til þess