Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 22

156
D V ö L
dal, eftir vandlega íhugun þess,
hvað gera skyldi. Hann réðist
þangað sem f jármaður við beitar-
húsin; þau voru skammt úr þeirri
leið, sem hann gekk svo erfiða
hríðarkvöldið örlagaríka. 1 vistar-
samningnum var sá einkennilegi
liður, að Þorvaldur skyldi fá til
eignar og umráða landspildu
nokkra, spölkorn frá húsunum,
sem Ljósahvammur heitir, grasi-
vaxin laut, sem svarar einni vallar-
dagsláttu að stærð, og takmark-
ast af lækjum að sunnan og vest-
an, en af klettabelti að norðan og
austan. Þarna í hvamminum, við
syðri lækinn, hafði Sólveig andazt
í faðmi hans.
Enginn spurði um ætlun hans
með þessum kaupum. En það varð
bráðum deginum ljósara. Strax
um vorið kom Þorvaldur upp vand-
aðri girðingu um hvamminn. Vann
hann að því um helgar, frá því að
vinnu var hætt á laugardögum og
fram á sunnudagskvöld. Enginn
sakaði hann um helgidagsbrot, og
jafnvel presturinn, sem þó var
gamall í hettunni, lét það á sér
skilja, að þarna mundi vera heilag-
ur staður.
Að áliðnu sumri mátti líta þarna
blómskrúð með óvenjulegum hætti.
Gular og hvítar og rauðar rósir
breiddu þar út krónur sínar milli
fífla og sóleyja og fjölmargra
blómjurta annara. Lind, sem
spratt upp við hamrabeltið var
leidd í pípum niður í hvamminn og
opnaðist þar í dálitlum gosbrunni,
sem féll í blágrýtisþró við dymar
á ljósbláu sóltjaldi.
Á hverjum sunnudegi var Þor-
valdur að störfum sínum og hug-
leiðingum í þessu blómanna heim-
kynni. Margir komu þar til hans,
því að staðurinn liggur við alfara-
leið. Og allir mættu þar sömu al-
úðar kveðjunni. En aldrei þáði
hann liðsinni þeirra við starfið. Af
verkum hans eins átti . Ljósa-
hvammur að byggjast upp sem
minnisvarði þess alls, sem hann
hafði misst; í hann skyldi hann
leggja trú sína, krafta sína og sál,
gleði sína og harma. — Og allir
sneru þaðan til baka með einhuga
samúð. Sannarlega var þarna
heilagur staður.
Svo kom haustið, blómin föln-
uðu, féllu til jarðar og dóu. Síðan
langur og kaldur vetur með frost-
um og fannalögum, blotum og
blindhríðum. Þörvaldur gekk dag
hvem á beitarhúsin og héilsaði
hvamminum sínum um leið.
Þórður í Ljósadal sá, að hann
hafði ekki keypt köttinn í sekkn-
um, þegar hann vistaði Þorvald
sem fjármann. Og þess var líka
fullkomin þörf, því að veturinn
þessi varð erfiður mörgum, sem
illa voru við honum búnir eða
kunnu ekki með fénað og heybjörg
að fara. Um sumarmálin gat Þor-
valdur miðlað af litlum efnum úr
beitarhúsahlöðunni, enda þótt
æmar í Ljósadal hefðu aldrei ver-
ið fleiri með rúkraga um páska-
leytið, né sauðirnir þróttmeiri að