Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 27

D V ö L
161
undi. illa skrifstofustörfunum.
Hann vildi verða málfræðingur og
kennari. Og því fekk hann að ráða.
Hann byrjaði námið á því að fara
til Reykjavíkur og læra íslenzku,
eins og Rolf Arpi einn sænskra
málfræðinga hafði áður gert. Síð-
an tók hann próf í norrænum og
rómönskum málum í Lundi og
gerðist að því búnu kennari í Eslöf.
Hann var upplagður kennari, hafði
sérstakt lag á börnum og ungling-
um og ætlaði sér með tímanum að
koma sér upp sínum eigin heima-
vistarskóla. Auk þess var hann
listhneigður, eins og fleiri frænd-
ur hans, og fékkst talsvert við
skáldskap. En ekki má sköpum
renna. Þegar faðir hans tók að
eldast, þurfti fyrirtæki ættarinnar
nýjan forstjóra, og til þess þótti
engum eins vel treystandi og
Viggo. Hann hvarf þá frá öllum
öðrum fyrirætlunum, tók að sér
hina umsvifamiklu stjórn verk-
smiðjunnar og hefir leyst það
starf af hendi með miklum dugn-
aði og forsjá.
En þrátt fyrir allar annir sín-
ar hefir hann engu gleymt af sín-
um gömlu áhugamálum og allra
sízt íslandi. Hann hefir skrifað
fjölda af greinum um Island í
sænsk blöð og tímarit. Eina skáld-
sagan, sem honum hefir enzt tími
til þess að skrifa, Religio, gerist
að nokkru leyti á Islandi. Vorið
1930 gaf hann út stuttan leiðarvísi
í íslenzku handa Svíum, sem hing-
að ferðast. Þó að hann hafi að-
eins einu sinni komið hingað
snöggva ferð þau 32 ár, sem liðin
eru frá því hann hafði hér vetrar-
dvöl, þá les hann ekki einungis ís-
lenzku ennþá, heldur talar hana
og skrifar prýðilega. Ég held, að
öll bréf hans til mín hafi verið á
íslenzku. Og hann hefir ekki sízt
sýnt ræktarsemi sína við land og
þjóð með því að taka hverjum
landa, sem að garði hans hefir
borið, opnum örmum.
Islenzka þjóðin hefir verið svo
lánsöm að eignast. fleiri og betri
vini meðal erlendra ágætismanna
en við mætti búast, þegar gætt er
smæðar hennar og einangrunar.
En mér er óhætt að segja, að með-
al þeirra eru ekki margir, sem
sýnt hafa henni fölskvalausari
tryggð en Viggo Zadig.
Sigurður Nordal.
III.
Á söngför Karlakórs Reykjavík-
ur um Norðurlönd árið 1935 kom-
um við m. a. til Malmö.
Veðrið var vont, krapahríð og
kuldi en helzt hafði verið gert ráð
fyrir að sungið yrði úti. Varð ekk-
ert af söngnum þar vegna kuld-
ans.
En þó að koman til Malmö yrði
að þessu leyti kuldaleg, þá varð
hún mér, og nokkrum hóp úr kórn-
um, einhver hlýlegasta koman í
allri ferðinni að öðru leyti.
Því að þar hittum við Viggo
Zadig.
Hann hafði unnið að því að kór-