Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 45
D V Ö L
179
eða minna af hjáleigunni Brekku,
en þar var fyrir þróttmikill ekkja
og uppkominn sonur hennar. Þau
vildu ekki yfirgefa litla býlið sitt.
Kirkjumálastjórnin tók í streng
með þeim og eftir all harða deilu,
fór presturinn burtu frá Bjarnar-
nesi, en kirkjustjórnin gerði alla
hjáleigubændurna að sjálfseigna-
bændum með því að selja þeim
býli þeirra.
Síðastliðið haust kom ég að
Brekku í fyrsta sinni á æfinni, en
Bjama bónda þekkti ég frá
Reykjavík. Hann gekk með mér
um túnið og húsin. Þar var margt
að sjá. Það var ómögulega fyrir
gestinn annað en að verða hrifinn
af því sem þessi ungi bóndi var
búinn að gera á fáeinum ámm.
Hann var búinn að slétta nálega
allt túnið og stækka það stórvægi-
lega, svo að hann var farinn að
nálgast það eftirsóknarverða tak-
mark að þurfa lítið að heyja á
óræktuðu landi. Hann var búinn
að reisa myndarlegt steinhús með
aðstoð Byggingar- og landnáms-
sjóðs. f því var miðstöð og öll íbúð-
arherbergi vel hlý og skemmtileg.
Við bæinn var hann búinn að
byggja a. m. k. helminginn af þeim
húsum, sem heimilið þarf með fyr-
ir stórgripi, hey og áburð.
En í túnjaðrinum var kartöflu-
akur Bjarna bónda, samfelld
slétta. Úr honum hafði hann feng-
ið í haust sem leið 140 tunnur af
hinum prýðilegu Hornafjarðar-
kartöflum. Og meginið af þessari
uppskeru var um veturnætur
geymt í einum 3—4 herbergjum í
kjallara íbúðarhússins.
Á fáum árum hafði þessi ein-
yrki gert allar þessar umbætur á
túni, görðum og byggingum. Hann
vinnur einn af karlmönnum hvers-
dagslega að heimilis- og umbóta-
störfunum. Húsfreyjan er hraust,
ráðdeildarsöm og glaðlynd, og
börnin eru hálfstálpuð. Hjónin eru
auðsjáanlega samtaka í öllu hinu
mikla starfi, enda myndi minni á-
rangur ef samhug vantaði í heim-
ilisfólkið.
En Bjarni á Brekku er ekki ein-
göngu hinn duglegi einyrki, sem
byggir og ræktar. Hann lifir meira
andlegu lífi en allur þorri þeirra
manna, sem aldrei taka spaða í
hönd. Þegar gesti ber að garði er
Bjarni til með að hvíla sig um
stund og setjast við hljóðfærið.
Hann spilar af lífi og sál, þó að
fingurnir séu ekki jafnmjúkir og
á þeim, sem aldrei dýfa hendi í
kalt vatn. Ef gesturinn er söng-
hneigður gerir Bjarni meira. Hann
syngur um leið og hann spilar. Og
þegar hann kemur til Reykjavík-
ur, þá er hann einn af þeim fáu
aðkomumönnum, sem syngja fyrir
þjóðina í útvarpið. .
En Bjarni hefir fleiri hugðar-
mál en tónlistina. Hann hneigist
að dulrænum og sálrænum fræð-
um, og les mikið um þau efni.
Þannig er einyrkinn á Brekku.
Hann hefir tekið við litlu jörðinni
af móður sinni. Þau hafa varið