Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 47

D V ö L
181
SKILNAÐARLAGIÐ
Nú kveður Rán við hinn deyjandi dag
í draummóðu fjarskans sitt skilnaðarlag.
Hve man hún vel kossinn, hans morgungjöf,
í myrkrinu í kvöld, — serii verður hans gröf.
Hans fölnandi höfuð við bláklæddan barm
hún byrgir. — Und rökkursins tjöldum
er brjósf hennar þrungið hyldjúpum harm.
Það hnígur og sfígur í öldum.
En gráf þú ei, Rán, við hans grafdimma beð.
Geisla er hans fegurð af myrkrunum léð.
Rinn röðull þér hvarf, svo í grátskýjaglans
gæfirðu befur séð kórónu hans.
Og fyrir að nóttin þér fól hann um stund,
fagnarðu honum sem nýjum,
er kemur hann aftur með kyndil í mund
og kveikir sín árblik í skýjum.
Sig. Ingimar fielgason.
til hennar um helgina. Það eigi
nefnilega að vera dansskemmtun
þarna í sveitinni skammt frá, þar
sem þeir eru að vinna, og þeir ætli
allir að fara þangað. Hún les bréfið
tvisvar, svo staðnæmast augu
hennar við ávarpið: „Kæra
mamma!" Hún snýr bréfinu sem
bezt hún getur móti ljósskímunni
frá glugganum, eins og til þess að
ganga úr skugga um, að þessi tvö
orð standi þar, en ekki einhver
önnur opð, sem hana langar svo
hjartanlega til að væru í þeirra
stað, orð eins og: Elsku mamma
mín! Hjartkæra mamma! En
hvernig sem hún snýr örkinni,
stendur þar eftir sem áður aðeins:
„Kæra mamma!“ Höndin með
pappírsörkinni sígur hægt og hægt
ofan í kjöltu hennar. Nokkur
augnablik situr hún alveg hreyf-
ingarlaus. Svo kippist hún lítið eitt
við, það fer titringur um gamla
kroppinn hennar og niður skorpna
vangann færist eitthvað, sem
glampar á af nýkveiktu götuljós-
inu. — Gróa gamla þvottakona
grætur í fyrsta sinn, síðan maður-
inn hennar dó.
(