Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 50

184
DVÖL
Hún gekk yfir Lovísubrúna,
einmitt um það leyti dags, sem
fólksstraumurinn var mestur. Hún
var með ræstifötu, gólftusku og
bursta, lítil og bogin í baki í forn-
fálegri, aðskorinni kápu, sem var
snjáð af elli og trosnuð á jöðrun-
um, með útflúri og einhverju, sem
minnti á belgermar. Einu sinni
hafði það verið meiriháttar flík,
sniðin eftir nýjustu tízku á síðasta
áratugi aldarinnar, sem leið, en nú
flissuðu ungu, fallegu, stuttklipptu
stúlkurnar að henni, ef þær þá
tóku eftir henni.
Þarna gekk hún í hringiðu fólks-
ins, svo gömul og útslitin — lágur
og grannur líkami, gult andlit, með
lítil, litlaus augu og óhreinar
hrukkur — brennimark erfiðis og
áhyggja — djúpar rákir kringum
munninn, sem svört, óafmáanleg
strik á lágu enninu. Munnurinn var
lítill, blóðlaus og beiskjulegur; en
þó var eitthvað, sem benti til þess,
að barnslega vingjarnlegt bros
gæti, þegar svo bæri undir, lýst
upp þennan samanbitna, hörku-
lega munn. Nefið var örlítið upp-
brett, dálítið flatt og oddlagað, og
það virtist bera með sér alla þá
þrautseigju neyðarinnar, alla þá
þvinguðu og gleðisnauðu vinnu-
semi örbirgðarinnar, sem hún lagði
í þvotta og ræstingu fyrir aðra.
Hún kreppti hendumar utan um
fötuhandfangið og skaft þvotta-
burstans, þessar litlu, eljulúnu,
sprungnu vinnuhendur, sem svo
sjaldan nutu hvíldar og voru
óhreinar, enda þótt þær væru oft-
ast í vatni; og víður kjóllinn flags-
aðist um fætur hennar. Með sér-
lega hröðum, stuttum skrefum,
sem eins og hentu henni áfram í
snörpum rykkjum, arkaði hún í
allt of stórum skóræflum; einnig
þeir voru arfur frá einhverju
heldra fólki, sem hún hafði þvegið
fyrir. Auðvitað gekk hún auð-
mjúklega yzt á brún gangstéttar-
innar, fast við göturæsið, svo að
hún yrði ekki í vegi fyrir vel
klæddu fólki. Hún var einmana.
Og hún var að vissu leyti sér-
stæð í hversdagsleika sínum. Fólk
sem sá hana, hlaut að taka eftir
henni. Hún var varla til annars en
að hlæja að henni, svo brosleg sem
hún þrammaði leiðar sinnar, skop-
lega klædd, með fötu og þvotta-
bursta, og gólftuskuna hangandi
til þerris á fötubarminum. Já, fólk
hló líka að henni — næstum
heimskulegur hlátur helltist yfir
hana eins og kalt vatn.