Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 60

194
DVÖ'L
binu og Fredu, en hné hans og
Stellu snertust. Systkinin voru svo
kát og ærsluðust svo mikið, að hið
þunga skap hans vék von bráðar
fyrir gáska og fjöri. Á þessum
eina degi, sem hann dvaldi hér
lengur og gat hugsað s.g betur
um, hafði hann enga löngun til
þess að hugsa! Þau hlupu kapp-
hlaup, tuskuðust og gutluðu með
höndunum í vatninu — því að í
dag kærði enginn sig um að fara
í bað —, þau sungu, fóru í hina
og aðra leiki og borðuðu allt nest-
ið, sem þau höfðu haft með sér.
Á heimleiðinni hölluðu litlu telp-
urnar sér upp að honum í vagn-
inum og steinsofnuðu, og enn
snertu hné hans hnén á Stellu.
Það virtist ótrúlegt, að fyrir rúm-
um sólarhring síðan hafði hann
ekki litið augum neinn af þessum
þremur glókollum. í lestinni tal-
aði hann um ljóð við Stellu og
veiddi upp úr henni, hver væru
eftirlætisskáldin hennar og sagði
henni, hverjum hann hefði mest
dálæti á sjálfur, og var sér um leið
þægilega meðvitandi um eigin yfir-
burði. Allt í einu sagði hún og
lækkaði róminn:
„Phil segir, að þér trúið ekki á
framhaldslíf, Frank. Það finnst
mér hræðilegt.“
Ashurst átti ekki von á þessu,
en svaraði þó lágt og óskýrt:
,,Ég geri hvorki að trúa á það
eða trúa á það ekki — ég veit í
sannleika sagt ekkert um það.“
Hún sagði og talaði hratt:
„Það gæti ég ekki sætt mig við.
Til hvers væri þá að lifa?“
Ashurst tók eftir því, að fallegu,
skáhöllu augnabrúnirnar slgu dá-
lítið, og hann sagði:
„Það er ekki að mínu skapi, að
trúa því, að eitthvað sé svo eða
svo, af því að maður óskar sjálfur,
að það sé þannig.“
„En því ætti maður að ó s k a
þess að lifa aftur, ef manni er alls
ekki lengra líf ætlað?“
Og hún leit á hann stórum,
spyrjandi augum.
Hann vildi ekki særa hana, en
löngunin að bera hærra hlut kom
honum til þess að segja:
„Meðan lífið endist, þráir mað-
ur eðlilega að lifa að eilífu; sú þrá
er beinlínis hluti af lífinu sjálfu.
En svo er það víst líka þar með
búið.“
„Trúið þér þá alls ekki biblí-
unni?“
Ashurst hugsaði: „Nú fyrst
særi ég hana sjálfsagt fyrir al-
vöru!“
„Ég trúi Fjallræðunni, því að
hún er falleg og á við á öllum
tímum.“
„En trúið þér ekki, að Kristur
hafi verið guð?“
Hann hristi höfuðið.
Hún sneri sér fljótt út að glugg-
anum, en upp í huga hans kom
bænin, sem Megan hafði beðið og
Nick litli endurtók: „Guð blessi
okkur öll og hr. Ashes!“ Hver
annar myndi nokkurntíma biðja
fyrir honum á líkan hátt og hún,