Dvöl - 01.05.1937, Blaðsíða 64

19»
E) V 0 L
hljóp nokkur skref, en stillti sig
svo og hægði á sér. Við hvert fót-
mál, sean hann færðist nær henni,
en fjarlægðist systkinin, hægði
hann ferðina meir og meir. Hvern-
ig gat það breytt nokkru — þótt
hann sæi hana þarna ? Hvernig átti
hann að fegra það, ef hann gengi
nú til hennar, og allt, sem hlaut
að leiða af því? Því að það var
ekki til neins að leyna því — síð-
an hann hitti systkinin, hafði hann
smám saman orðið þess fullvís, að
hann myndi aldrei ganga að eiga
Megan. Það yrði aðeins tryllt ást-
aræfintýri, tími ónæðis, iðrunar og
erfiðleika — og svo — já, svo yrði
hann leiður á henni, vegna þess
eins, að hún gæfi honum allt, væri
svo blátt áfram, og svo saklaus,
svo dagghrein. Og döggin — hún
gufar upp og hverfur! Litli dauf-
litaði depillinn, kollurinn á húf-
unni hennar, var á hreyfingu langt
framundan; hún leit framan í
hvern mann og upp í glugga hús-
anna. Hafði nokkur maður lifað
jafn miskunnarlausa stund? Hvað
svo sem hann tæki til bragðs, þá
fann hann, að það myndi verða ó-
þokkabragð, og hann stundi af
þjáningu, svo að stúlka með barna-
vagn, sem varð á vegi hans, sneri
sér við og starði á eftir honum.
Hann sá, að Megan nam staðar,
hallaði sér upp að sjógarðinum og
horfði á sjóinn; og hann nam einn-
ig staðar. Að öllum líkindum
hafði hún aldrei séð sjóinn fyr, og
jafnvel í angist sinni og bágindum
ekki getað stillt sig um að njóta
þessarar sjónar. ,,Já — hún hefir
ekkert séð ennþá,“ hugsaði hann;
„lífið breiðir út faðminn móti
henni. Og aðeins fyrir ástríður
nokkurra vikna, myndi ég leggja
líf hennar í rústir. Þá væri betra
að ganga út og hengja sig en gera
slíkt!“ Og skyndilega fannst hon-
um Stella horfa á sig með skæru,
rólegu augunum sínum, en lokkur
af þéttu hári bærast fyrir golunni
og leika um enni hennar. Já! það
væri hreinasta brjálæði, það væri
beinlínis að varpa fyrir borð öllu
því, sem hann bar virðingu fyrir
og einnig hans eigin sjálfsvirðingu.
Hann sneri við og gekk hratt til
baka í áttina til stöðvarinnar. En
hugsunin um þessa veslings litlu
ráðþrota stúlku, þessi síleitandi
augu, sem rannsökuðu hvern og
einn, sem gekk um götuna, varð
honum aftur ofurefli, og enn sneri
hann við og hélt niður að sjónum.
Húfan sást ekki lengur; litli litaði
depillinn var horfinn í hringiðu
umferðarinnar. Ashurst greikkaði
sporið, knúinn af þeirri áköfu þrá
og tilfinningu um óbætanlegt tjón,
sem grípur svo marga, þegar eitt-
hvað virðist vera að ganga þeim
úr greipum. Hún sást hvergi; í
hálftíma leitaði hann hennar; svo
gekk hann niður í f jöru og kastaði
sér á grúfu í sandinn. Hann vissi,
að hann þurfti ekki annað, til þess
að finna hana, en fara heim á stöð-
ina og bíða, þangað til hún kæmi
aftur úr hinni árangurslausu leit