Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 7

D V ö L
205
þá ungur og auk þess hefi ég ekki
efni á að gifta mig strax; en hvern-
ig ég á að losna út úr þessu, veit
ég ekki. Heldurðu, að þú gætir lát-
ið þig dreyma eitthvað, sem hjálp-
aði mér?“
,,Hvað áttu við?“ sagði kokkur-
inn og rauk upp eins og naðra. ,,Þú
heldur kannske að ég búi draum-
ana mína til sjálfur.“
,,Nei, nei, vissulega ekki,“ sagði
Joseph og klappaði á öxlina á hon-
um; ,,en heldurðu, að þú gætir
þetta nú ekki bara í eitt einasta
skipti. Láttu þig nú dreyma, að við
Emily deyjum bæði af slysförum
nokkrum dögum eftir brúðkaupið.
Nefndu ekkert, á hvern hátt það
verði, því að þá gæti hún álitið, að
hægt væri að koma í veg fyrir það;
láttu þig bara dreyma, að við deyj-
uo af slysförum. Bill hefir alltaf
verið hjátrúarfullur, og síðan þig
dreymdi um löppina á honum, trú-
ir hann öllu, sem þú segir; og hon-
um er svo annt um Emily, að ég
hugsa, að þá verði ekki mikið úr
brúðkaupinu, að minnsta kosti ef
ég ýti undir hann líka.“
Það kostaði hann þriggja daga
fortölur og úrfesti úr silfri að
vinna kokkinn. En að síðustu lét
hann undan; og dag nokkurn, þeg-
ar Bill gamli var í bezta skapi og
hafði lagt löppina upp í rúmið til
þess að hvíla hana, þá kom kokk-
urinn niður og fékk sér blund.
I tíu mínútur bærði ekki á hon-
um, og Bill gamli, sem lá í bæli
sínu og gaf honum gætur, var
sjálfur farinn að dotta, en svo
byrjaði kokksi að tala upp úr
svefninum, og þegar Bill heyrði
fyrstu orðin, hrökk hann við, eins
og hann hefði verið stunginn.
„Þarna ganga þau,“ sagði kokk-
urinn, „Emily Foster og Joseph
Meek — og þarna er Bill gamh,
karlanginn, og gerir nú brúðina
sem bezt hann getur úr garði. En
hvað þau eru nú ánægð á svipinn,
einkanlega Joseph!“
Bill gamli bar höndina upp að
eyranu og hallaði sér fram úr flet-
inu.
„Þarna ganga þau,“ sagði kokk-
urinn; „en hvað er þetta voðalega
svarta ferlíki með klærnar, sem
hangir yfir honum Bill?“
Veslings Bill var nærri dottinn
niður úr rúminu, hann áttaði sig
á síðasta augnabliki og hallaði sér
aftur á bak og hlustaði, fölur eins
og nár.
„Þetta hlýtur að vera ætlað hon-
um Bill,“ sagði kokkurinn. „Jæja,
aumingja karlinn; hann hefir ekki
hugmynd um þetta, og það er ein-
asta bótin. Við skulum vona, að
það taki ekki langan tíma.“
Kokkurinn lá þegjandi dálitla
stund, en byrjaði svo aftur.
„Nei,“ sagði hann. „Það er ekki
Bill; það eru þau Joseph og Emily,
bæði í blóma lífsins og hafa aðeins
verið viku í hjónabandinu. Mikil
hörmung er að sjá, hvernig þau
eru útleikin! Vesalingarnir. Æ! æ!
a-a-æ!“
Hann vaknaði með hrolli og