Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 33

D V ö L
231
hjá tjörninni fyrir neðan minnis-
varðann.
Það var ekki lengur hægt að ef-
ast um, hvað beið þorpsbúanna.
Eftir margra ára miskunn hafði
sú ógæfa dunið yfir Rangapoor,
sem hinir frumstæðu þjóðflokkar
í skógum Mið-Indlands höfðu ótt-
ast mest, og þeir höfðu barizt svo
aumkunarlega árangurslaust á
móti. Allt, sem í mannlegu valdi
stóð;, var gert. Til varnar þorpinu
voru gróðursettar fjórar sjakala-
rófur,1 sín við hvert horn þess,
þannig, að tengilínur þeirra um-
girtu alla kofana. Þegar menn fóru
til vinnu sinnar út í skóginn á
morgnana, gengu þeir í þéttum
hópum með hornablæstri og
trumbuslætti, og beztu skytturnar
héldu á hinum f jóru nothæfu byss-
um þorpsins, sem reyndar voru
gamlir og ryðgaðir munnhlaðning-
ar.
I þrjá daga virtist sem þessar
ráðstafanir myndu ætla að bera
tilætlaðan árangur, en á fjórða
degi var ein af sjakalarófunum
grafin upp af hundi, og að kveldi
þess dags var unglingur drepinn,
er hann var að sækja vatn í brunn
í austurhluta þorpsins.
Tveim sólarhringum síðar vildi
til ennþá hörmulegri atburður.
Það hafði heyrzt mikill hávaði
inni í skóginum, þar sem hópur
verkamanna var við vinnu sína.
1 Samkvæmt indverskri þjóðtrú átti
það að vemda þorpið.
Þeir höfðu séð einhverja hreyf-
ingu inni í bambusþykkninu og
skutu þangað þrem skotum með
þeim árangri að drepa ungan sam-
bur-hjört og eyða skotunum úr
byssum sínum. Seint um kvöldið
héldu mennirnir heim til sín og
blésu í horn sín og börðu trumb-
ur eins og venjulega. En þegar þeir
áttu eftir hálfa mílu ófarna til
þorpsins, mættu þeir hinum mikla
herra skógarins á veginum, alveg
ótrufluðum, að því er virtist. Þeir
sáu hann svo greinilega um hundr-
að metrum fyrir framan sig á veg-
inum, þar sem há tré uxu til beggja
handa. Trumburnar og hljóðpíp-
urnar þögnuðu skyndilega, og
mennirnir stóðu og gláptu, eins og
þeir væru negldir niður.
Herra skógarins gekk rólega á
móti þeim eftir veginum, sem var
skyggður af hinum háu trjákrón-
um. Það var eins og blóðið stöðv-
aðist í æðum mannanna við sýn
þessa, af undrun ekki síður en af
skelfingu. Þeir vissu, af hinni óef-
uðu niðurstöðu Austurlandabú-
ans, að þessu var.stjórnað af æðri
kröftum og að hér var ekkert hægt
að aðhafast; slíkt myndi aðeins
gera illt verra.
Hinn aldni foringi þorpsbúa,
Balbud, sem einn gat mælt orð,
sagði með skjálfandi röddu:
,,Það er óguðlegt að rísa gegn
ákvörðun drottins. Við erum tíu
talsins og guð mun heimta einn
okkar, en hinir fá að halda lífi.“
Mennirnir stóðu hreyfingarlausir