Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 39

kæmi fyrir, þá var tími til komínn
fyrir hann að hverfa burtu úr Ind-
landi.
En hvað um það. Auðsætt var,
að eitthvað hafði komið fyrir
þessa Rangapoor-mannætu, en
ekki á þann hátt, sem Balbud ætl-
aði.
McGregor reis upp í skyndi og
þreif stærri riffilinn, sem var tví-
hleyptur. Ef hægt væri að finna
skrokk dýrsins, myndi það auðvit-
að koma í ljós, að það hefði drep-
izt með eðlilegum hætti; ef til vill
orðið fyrir slysi. Það voru aðeins
örlitlar líkur til þess, að unnt væri
að finna það í kjarrinu, en samt
sem áður gat hann ekki setið að-
gerðalaus. Hann fór stíginn, sem
lá í boga fyrir ofan þorpið, næst-
um ósjálfrátt. þegar hann kom inn
í karinda-þykknið, mundi hann allt
í einu eftir því, sem Balbud hafði
sagt um hið hrunda minnismerki,
sem væri þar rétt hjá gröfinni, sem
menn álitu að væri legstaður Che-
dipee, verndara dýrsins. Hann
gekk gegnum karinda-runnana og
tamarisk-skóginn, framhjá tjörn-
inni og upp brekkuna hinumegin.
Þarna stóð minnismerkið á klett-
óttri brún lítillar hásléttu á milli
trjánna; tvær brotnar marmara-
súlur og hlutar úr lágum vegg fyr-
ir framan dökka basalthellu, sem
var sprungin í miðju. McGregor
leit naumast á sjálfa rústina. Hann
hafði séð ósköpin öll af þessum
minnismerkjum Rajput-höfðingj-
anna, sem einu sinni höfðu verið
voldugir. En nú hafði kjarrskógur-
inn gleypt hinar hrynjandi hallir
þeirra og hof. Milli hinna tveggja
marmarasúlna var stórt bakera-
tré, og í bol þess, tuttugu fetum
fyrir ofan jörð, sá hann naglann.
Honum datt í hug, að þessi hlutur
hefði dregið athygli hans að sér
eins og segull, en hann sannfærði
sjálfan sig um, að það væri aðeins
ímyndun. Eðlilega hefði Balbud
valið þetta tré, sem var á milli
súlnanna. Eðlilega! Það var ekk-
ert eðlilegt við þetta hlægilega
mál! Járngaddur, rekinn inn í tré
til þess að loka kjafti tígrisdýrs og
hindra konu í því að koma úr gröf
sinni, Chedipee, konuna, sem
verndaði tígrisdýrið!
McGregor minntist þess allt í
einu, að Balbud hafði verið að tala
um einhverja áletrun, sem enginn
skildi. Eftir nokkra stund fann
hann hana framan á hinum lága
vegg, er umgirti minnisvarðann.
Hann sá strax, að það var pers-
neska. Já, persneska hafði einmitt
verið nið opinbera mál Mongóla-
keisaradæmisins á dögum Akbars
hins milda. McGregor hafði fengið
glögga þekkingu á þessu, þegar
hann var að kynna sér hjátrú og
siðu hinna innfæddu. Áletrunin var
sumstaðar mjög máð, en hann
komst fram úr henni með því að
lesa orð fyrir orð og var hún á
þessa leið:
Hún, sem kölluð var Tara
Rance, drottning stjarnanna,