Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 43

D V 0 L
241
Fyrsta vitneskjan, sem ég fékk
um önnur lönd, var af spilum til
mín komnum — krakkaspilum á
stærð við lófann á mér, eins og
hann var þá. Ég sat með þau eitt
sinn á jólavöku, og hugsaði um
þau lönd, þar sem búin væru til
svona falleg spil, lönd, sem ættu
svona kónga og drottningar, svona
skínandi byggingar, eins og mynd-
irnar á ásunum, og vígalega og
vopnumbúna menn, eins og gos-
arnir voru. Þá datt mér í hug, að
heimsækja seinna þessi lönd,
ganga fyrir kóngana og drottn-
ingarnar og reyna mig við slík
ofurmenni, sem gosarnir sýndust
vera.
Þegar ég var að rif ja upp þess-
ar spilaborgir mínar frá gömlum
vökum, datt mér í hug, að enn
fengjum við spil frá öðrum lönd-
um með ljómandi kóngum og
drottningum og glæsilegum gos-
um. En aðrar þjóðir fengju engin
frá okkur með merkilegu mann-
fólki handa krökkum að skoða og
hugsa um. Sagt er, að enn þurfi
mikið að auglýsa land vort og
þjóð, svo að eftir okkur verði tek-
ið og munað með erlendum þjóð-
um. Væri það ekki snotur kveðju-
sending héðan vestur um haf, að
senda Ameríkumönnum spil, sem
að mannfólki væru skipuð stór-
mennum úr Vínlands og Grænlands
sögum, því góðmennt og stór-
mennt er í sögum þessum, þó
stuttar séu, og nóg af fögrum og
frægum sögustöðum til þess að
setja á ásana.
Þetta yrði ekki fólk og staðir
út í bláinn, eins og voru á spil-
unum mínum, sem komu mér til að
dreyma og dá 1 önnur lönd. Þeir
krakkar, sem fengju svona spil í
jólagjöf, fengju dagsanna sögu í
myndum, og margt að lesa að auki,
því að mörgu gæti smekkvísin rað-
að milli deplanna, löndum og leið-
um, frásögnum o. fl. Amerískir
krakkar fengju þarna nýjan kapí-
tula í gamla-testamentið sitt. Ég er
viss um, að þetta yrðu hin mestu
gamanspil og mörgum spilamanni
happaspil, því að Leifur heppni
, yrði auðvitað hjartakóngurinn og
héldi á róðukross-i í hendi. Gróða-
spil gætu þau orðið okkar menn-
ingarhag. En glæfraspil gætu þau
aldrei orðið, og er það kostur.
Margar konur eru þarna, sem
sæmilegar eru í spiladrottningar.
T. d. Guðríður kveðandi Varðlokk
og Freydís Eiríksdóttir með nak-
in brjóst og svipinn, sem rak
Skrælingjana á flótta. Hún er tákn
þeirrar þrautseigju, sem konan
hefir tillagt í baráttu hins hvíta
kyns við villta lýði um eignarrétt
á vínlenzkri jörð.
Á marga vegu er efni sögunnar
matreitt i fólkið. Sagt er mér, að
margir Ameríkanar séu gráðugir í
allt af norrænum sögustofni. Ég
get, að þessi réttur yrði mörgum
ljúffengur þar í álfu, ef smekkvísi
og hyggindi hafa í pottinn búið,