Dvöl - 01.07.1937, Blaðsíða 49

5 VÓL
sem fengið hefir peningana, hvað
segir þú um systur þína?
— Systir mín kemur ekki þessu
máli við, sagði Hansen, og rödd-
in var dálítið hærri en venjulega,
— og auk þess er þó munur á
1200.00 og 5000.00 krónum.
Svo sagði frú Hansen eitthvað,
og svo sagði Hansen eitthvað, og
þegar þau um kvöldið fóru í rúm-
ið, sneru þau bökum saman, án
þess að bjóða hvort öðru góða
nótt.
Þetta var byrjunin.
Næsta dag fór Hansen á fætur
eins og venjulega, og frú Hansen
gerði slíkt hið sama. En þar sem
bæði voru sannfærð um, að þau
hefðu á réttu að standa, fann hvor-
ugt þeirra ástæðu til þess að láta
undan. Og Hansen, þessi jafngeðja
og hægláti maður, sýndi nú, að
hann var þrár eins og naut, en frú
Hansen opinberaði innibyrgða
gremju, sem blátt áfram heimt-
aði að fá framrás.
Já, þannig getur það verið.
Eftir því sem þráinn í Hansen
birtist í meiri ró og hægð, eftir því
varð frú Hansen æstari, og þannig
fjarlægðust þau meir og meir
hvort annað.
Það hljómar undarlega, en það
gerist líka svo margt undarlegt á
lífsleiðinni, og hr. og frú Hansen
hljóta að hafa þarfnazt þessar-
ar hreinsunar, eftir svo margra
ára hægláta og rólega sambúð. Á
þessu tímabili batnaði minnið al-
veg undarlega. Hann mundi nú
M1
sitthvað, sem hún hafði sagt eða
gert fyrir mörgum árum, og hún
sá nú, að í mörg ár hafði hún skoð-
að hann í röngu ljósi. — Og þann-
ig leið tíminn, þangað til frú Han-
sen einn dag hrópaði, að nú gæti
hún ekki þolað þetta lengur, hún
vildi fá skilnað, meðan hún ennþá
héldi fullu viti.
— Tja, sagði Hansen, hægt og
rólega, það væri ef til vill það
bezta, en hvað svo?
— Hvað svo, hvein í frú Han-
sen, — ég vil heldur ganga í hús-
in og þvo stiga frá morgni til
kvölds en lifa þessu lífi, og á morg-
un fer ég og tala við málafærzlu-
manninn.
— Tja, alveg eins og þú vilt,
sagði Hansen.
Málafærslumaðurinn varð alls
ekkert hissa, þegar frú Hansen,
með tárvotum augum, sagði hon-
um píningarsögu sína.
— Það er alls engin nýlunda, að
hjón skilji, eftir að hafa verið gift
í 15—16 ár, þá bila taugarnar, eða
eitthvað annað kemur fyrir, —
hvað segir maðurinn yðar um
þetta ?
— Honum stendur á sama,
snökti frú Hansen, hann hefir
aldrei elskað mig, það sé ég nú.
En auk þess getur hann farið til
síns fólks, sem hann er nú svo
hrifinn af. Áður fyr kærði hann
sig ekkert um sitt fólk, en nú, —
það er alveg óþolandi, alveg eins
og mitt fólk séu tómir fjárglæfra-
menn og svikarar.