Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 4

266
D V ö L
hljóp nú um í búðinni og skaut
gamla manninum skelk í bringu
með fífldirfsku sinni, athafnaþrá
og forvitni um koparkatlana stóru,
sem voru innmúraðir í leirofna.
„Þegar ég var barn,“ sagði Lu
Chen á hverjum degi við sonar-
son sinn litla, ,,þá kom ég aldrei
nærri stóru kötlunum. Ég hlýddi
afa mínum og hljóp ekki um allt
eins og heimskur kjúklingur."
En sonarsonurinn skildi ekkert
af þessu. Hann var ekki altalandi
ennþá, en hann bar vel skyn á, að
hann var augasteinn afa síns.
Ferðalög hans umhverfis ofnana
héldu því áfram. Hann var því
auðvitað ekkert óvanur, að vera
skyndilega þrifinn upp á kragan-
um og fluttur þannig inn í innri
stofuna.
„Ég skil ekki þetta barn,“ sagði
Lu Chen við soninn sinn, unga og
hávaxna. „Hvenær ætlar þú að
kenna honum að hlýða?“
Sonur Lu Chen hafði verið lat-
ur og óánægður með allt síðan á
fjórða ári sínu í milliskóla ríkis-
ins. Nú yppti hann aðeins öxlum
og svaraði næstum því önuglega:
„Við erum ekki svo mikið gefin
fyrir hlýðni um þessar rnundir."
Lu Chen leit hvasst á hann.
Hann vildi aldrei viðurkenna, að
sonur sinn væri í raun réttri lat-
ur. Jafnvel á nóttunni, þegar hann
hvíldi við hlið konu sinnar bak við
tjöld bambusrúmsins, vildi hann
ekki viðurkenna það.
Stundum sagði hún: „Drengur-
inn hefir ekkert við að vera. Búð-
in er lítil, og þar er raunverulega
ekkert að gera, nema fyrir einn
mann. Ef þú drægir þig í hlé og
hvíldir þig — ertu ekki orðinn
fimmtugur? — og létir syni þín- ^
um eftir að hugsa um verzlunina
— væri ekki vit í því? Hann er
orðinn tvítugur, en þarf þó hvorki
að afla hrísgrjóna handa sér, konu
sinn eða barni. Sjálfur vinnur þú
öll störfin. Hversvegna varstu eig-
inlega að láta hann ganga í skóla,
fyrst hann á bara að ganga iðju-
laus?“
Lu Chen sparkaði ofan af sér
þykka, bláa vattteppinu. Honum
fannst þetta tal, um að hann yfir- ^
gæfi vinnu sína, ætla að kæfa, sig.
Sú raunverulega ástæða þess, að
hann hafði látið soninn halda á-
fram námi ár eftir ár, var aðeins
sú, að hann vildi hafa verzlunina
út af fyrir sig.
„Stærri ketillinn er aldrei eins
fágaður og ég vil“, umlaði hann.
„Ég hef sagt honum aftur og aft-
ur: Taktu öskuna úr ofninum,
bleyttu hana og núðu henni yfir
koparinn, þegar hann er þurr orð-
inn — en hann vill aldrei gera
það.“
„Vegna þess, að þú ert aldrei
ánægður með það, sem hann ger-
ir“ svaraði kona hans. Hún var
stór og sterkbyggð kona. Það mót-
aði varla fyrir litlum og visnum
líkama Lu Chen undir teppinu,
borið saman við hina geysi-vöðva-
miklu konu hans.