Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 8

270
D V Ö L
byssu og skotfæri. En það var
strax tekið fram í fyrir honum.
,,Nýi vegurinn verður lagður
hér fram hjá búðinni þinni. Hvað
heitir þú, gamli maður?“ Liðsfor-
inginn blaðaði í flýti í nokkrum
skjölum, sem hann tók upp úr vasa
sínum. ,,Lu, já! Þrjátíu fet af lóð-
inni þinni verða tekin. Eftir hálf-
an mánuð verður búðin að vera
farin. Annars rífum við hana.
Hann braut skjölin hirðuleysislega
saman og stakk þeim aftur í vas-
ann. Svo bjóst hann til burtferð-
ar. Með honum höfðu komið þrír
óbreyttir hermenn, einnig þeir
bjúggust til brottferðar. Lu Chen
kom engu orði upp. Hann saup
hveljur, en hálsinn var þurr. Hann
kom engu hljóði upp. Einn her-
mannanna leit til hans með for-
vitni og meðaumkun. Og það var
þessi meðaumkun, sem losaði
kökkinn úr hálsi Lu Chen.
„Tíu þúsund dollara!" hrópaði
hann hásum rómi á eftir liðsfor-
ingjanum.
Liðsforinginn nam tafarlaust
staðar og sneri sér við.
„Hvað var það?“ spurði hann
hörkulega.
„Verðið á lóðinni minni er tíu
þúsund dollarar,“ stamaði Lu
Chen.
Liðsforinginn greip byssuna, Lu
Chen forðaði sér dauðskelkaður
inn fyrir dyrnar og lokaði hurð-
inni. En ungi maðurinn þoldi það
ekki. Hann rak byssuna af þvílíku
afli í hurðina, að Lu Chen hrökkl-
aðist aftur á bak og rak sig á
barnið, sem þegar fór að gráta.
Aldrei hafði það brugðizt, að Lu
Chen kæmi þjótandi, ef barnið
heyrðist gráta. En nú veitti hann
því ekki einu sinni athygli. Hann
starði á liðsforingjann eins og
hann væri töfrum bundinn og end-
urtók í sífellu alveg utan við sig:
„Tíu þúsund dollara, tíu þúsund
dollara.“
Liðsforinginn mældi hann með
augunum. „Það er þitt framlag til
nýju höfuðborgarinnar," sagði
hann og hló háðslega. Síðan gekk
hann leiðar sinnar með hvellu skip-
unarhrópi.
Framlag? Hvaða framlag?
Barnið lá kjökrandi á leirgólfinu.
Það var vant að liggja þar, sem
það hafði dottið, því að ávallt
hafði einhver komið og tekið það
upp. En nú kom enginn. Lu Chen
horfði gegnum dyrnar á eftir unga
manninum. Hjartað barðist svo í
brjósti hans, að hann gat naumast
dregið andann. Láta búðina sína
af hendi, lífið sjálft? Hvaða þvað-
ur var þetta um nýja höfuðborg?
Hvað kom honum það við? Hann
sneri sér við og sá barnið, lyfti því
upp og settist með það á hnján-
um. Barnið átti búðina! Enginn
gat tekið hana frá honum. Reið-
in svall honum í brjósti og rak
óttann brott. Honum varð hug-
hægra. Aldrei skildi hann yfirgefa
verzlunina — aldrei! Hér skildi
hann sitja þangað til þeir rifu
burtu síðasta þaksteininn yfir