Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 9

D V 0 L
271
í
höfði hans. Hann setti barnið aft-
ur niður á gólfið og tók að fylla
katlana og kynda eldinn af miklu
kappi. Innan stundar fór vatnið að
sjóða og gufan lyfti þungum tré-
hlemmunum. Hann var stuttur í
spuna við viðskiptavinina, og þeg-
ar forvitna ambáttin með ljós-
rauðu kinnarnar og svörtu, ósvífn-
islegu augun kom, dró hann ofur-
lítið af málinu og neitaði að fylla
alveg ketilinn hennar, þó að hún
léti í ljós mjög eindregna óánægju
sína. :
,,Það verður bærilegt fyrir okk-
ur, þegar nýi vegurinn kemur og
leggur búðina þína í rústir, gamli
svikari,“ sletti hún til hans, þeg-
ar hann neitaði með öllu að láta
af hendi við hana meira vatn.
„Það er ekkert hægt að taka frá
mér,“ hrópaði hann á eftir henni,
og þegar hún svaraði því aðeins
með hæðnishlátri, hrópaði hann
aftur: ,,Hérna hefirðu ofurlítið í
nýja veginn!" og svo hrækti hann
á eftir henni.
Stuttu síðar voru dyrnar opn-
aðar og sonur hans kom inn.
,,Hvað er að frétta um nýja veg-
inn?“ spurði hann letilega um leið
og hann þreifaði eftir, hvort te-
ketillinn væri enn heitur.
,,Jæja,“ sagði Lu Chen, ,,þú
kemur þó heim til að fá mat. Hvar
hefirðu verið í dag?“
,,Ja, það er þetta með nýja veg-
inn,“ sagði sonurinn og drakk
volgt te gegnum túðuna á katlin-
um. ,,Það er alveg rétt. Hann á að
liggja hér framhjá. Hann tekur
þrjátíu fet af horninu. Þá verður
ekki meira eftir af búðinni, en
helmingurinn af svefnherbergjun-
um tveimur bak við.“
Lu Chen starði efablandinn á
hann. Allt í einu greip hann því-
líkt æði, að hann fékk þoku fyrir
augun. Hann rétti út höndina og
sló teketilinn úr hendi sonar síns,
svo að hann féll á gólfið og brotn-
aði í þrennt.
,,Þú stendur þama,“ sagði Lu
Chen hásum rómi, ,,þú stendur
þarna og drekkur te —.“ Þegar
hann sá undrun uhga mannsins,
fór hann að gráta og hraðaði sér
síðan sem mest hahn mátti inn í
svefnherbergið. Þegar þangað var
komið, lagðist hann upp í rúmið
og dró rekkjutjöldin fyrir.
Þegar hann reis úr rekkju morg-
uninn eftir, var hann ennþá reið-
ur við son sinn, sem var að borða
hrísgrjón og leit út eins og sak-
leysið sjálft. Lu Chen hleypti brún-
um og tautaði fyúr munni sér:
,,Já, þú borðar, og sonur þinn
borðar, en þú hugsar ekki mikið
út í, hvaðan peningarnir eigi að
koma.“
En þrátt fyrir allt þetta, trúði
hann því ekki, að þeir mundu raun-
verulega taka búðinna af honum,
og hann gætti verzlunarinnar eins
og ekkert hefði í skorizt.
Ellefta daginn eftir að liðsfor-
inginn hafði komið, kom konan
hans inn með óvenjulegan ótta-
svip á daufgerðu andlitinu. „Það