Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 12

274
D V ö L
„Einnig þú, sonur minn?“ hvísl-
aði hann.
Ungi maðurinn strauk hárið
óþolinmóður frá enninu.
„Pabbi, það þýðir ekkert að
veita viðnám. Það kemur samt.
Hugsaðu þér þýðingu nýs vegar,
sem liggur gegnum bæinn okkar!
Bílar, sem þjóta fram og aftur!
1 skólanum sá ég einu sinni mynd
af götu í útlendri borg — stórar
sölubúðir og bílar, sem þutu fram
og aftur. En v i ð höfum bara
hjólbörur og asnavagna, sem troð-
ast hverjir innan um aðra á göt-
unum. Minnstu þess, að þessar
götur voru lagðar fyrir þúsund ár-
um síðan. Eigum við aldrei að fá
nýja vegi og nýjar götur?“
„Hvaða gagn er að þessum bíl-
um?“ muldraði Lu Chen. Síðustu
vikur hafði hann oft séð þá
þrengja sér áfram og sópa fólkinu
tillitslaust til hliðar, svo að það
varð að forða sér inn í hús eða
hliðargötur. Hann hataði þá.
„Forfeður okkar —“, byrjaði
hann.
En ungi maðurinn smellti með
fingrunum. „Látum þá eiga sig!“
hrópaði hann. „Ég fæ fimmtíu
dollara á mánuði hjá nýja vegin-
um“.
Fimmtíu clollara á mánuði? Lu
Chen kom engu orði upp. Aldrei
hafði hann séð svo mikla peninga
í einu. Það fór ofurlítið að mild-
ast úr honum og kona hans hætti
að gráta.
„Hvaðan fá þeir alla þessa pen-
inga?“ spurði hann áhyggjufullur.
„Nýja stjórnin hefir heitið
þeim“, svaraði sonur hans fullur
af sjálfstrausti.
„Þá kaupi ég mér nýjan, svart-
an silkifrakka“, sagði móðir unga
mannsins, og yfir andliti hennar
birti á ný. Og eftir stundarþögn,
þegar hún hafði hugsað betur um
frakkann, rak hún upp háan, hás-
an hlátur.
Þegar Lu Chen hafði hugsað
málið, sá hann að búðin hlaut að
vera eyðileggingunni ofurseld, því
að nú var hún ekki lengur skilyrð-
ið fyrir lífsframfæri þeirra. Hann
sat grafkyrr allan daginn og
kveikti ekki upp eld undir stóru
kötlunum, sem í fyrsta skipti í
sextíu ár urðu kaldir.
Þegar fólk kom til að kaupa
vatn, sagði hann:
„Þess er ekki lengur þörf. Nú
eigið þið að fá vatnspípur með
krönum. Þangað til verðið þið
sjálf að hita vatn“.
Forvitna ambáttin rak út úr sér
tunguna, litla, blóðrauða tungu, en
hann hristi aðeins höfuðið, án þess
að láta sig það nokkru skipta.
Næsta dag spurði sonur hans:
„Eigum við ekki að fá múrsmiði
til að rífa húsið, svo að við miss-
um þó ekki allt?“
Þetta kom ofurlitlu róti á hug
hans. „Nei“, hrópaði hann. „Fyrst
þeir ætla að ræna mig, þá er bezt,
að þeir ræni öllu.“ Fjóra daga sat
hann í húsi sínu og neitaði að mat-