Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 13

D V o L
£75
ast, neitaði jafnvel að opna dyrn-
ar, þctt hann heyrði eyðilegging-
una færast nær og nær. Hann
heyrði brak fallandi múra, alda-
gamlar timburbyggingar stynja
og veina um leið og þær féllu og
hann heyrði grát margra manna,
sem urðu að þola eyðileggingu
heimila sinna, eins og hann sjálf-
ur.
Að morgni fimmta dagsins var
barið fast að dyrum. Hann stóð
tafarlaust á fætur og opnaði hurð-
ina. Úti fyrir stóðu tíu menn vopn-
aðir öxum og hökum. Hann horfði
beint á hópinn. ,,Þið eruð komnir
til þess að eyðileggja búðina mína ?
Ég er varnarlaus. Gerið svo vel,
byrjið!“ Og hann settist aftur á
bekkinn, en þeir hópuðust inn. Það
var enga meðlíðan að sjá á svip
þeirra. Á sama hátt höfðu þeir
eyðilagt hundruð heimila og verzl-
ana. Honum var vel ljóst, að í
þeirra augum var hann aðeins
gamall maður, bara erfiðari við-
fangs en hinir.
Kona hans, sonur, tengdadóttir
og barnabarn, höfðu um morgun-
inn flutt til eins vinar þeirra og
setzt þar að með alla búslóð sína.
Aðeins bekkurinn, sem Lu Chen
sat á, og stóru katlarnir höfðu
orðið eftir. Sonur hans hafði sagt:
„Komdu nú með mér, pabbi. Ég
hef komið öllu í lag — ég hef tek-
ið lítið hús á leigu. Kaupið mitt
fyrir fyrsta mánuðinn hef ég feng-
ið greitt“. En Lu Chen hristi að-
eins höfuðið og sat kyrr, þegar hin
fóru burtu. Þarna voru stóru kop-
arkatlarnir innmúraðir í leirofn-
ana. Tvelr verkamenn urðu að
nota haka til bess að losa þá.
,,Afi mlnn steypti þá fasta“,
sagði hann allt í einu. „Slíkir
verkamenn finnast ekki nú á tím-
um“.
Þetta var það eina, sem hann
sagði meðan þeir rifu burtu þak-
steinana, svo að birtan tók að
streyma inn milli sperranna. Að
lokum voru einnig sperrurnar
teknar og hann sat milli fjögurra
nakinna steinveggja, mitt í sterk-
um geislum hádegissólarinnar.
Veikur og máttfarinn sat hann
þar allan síðari hluta dagsins, og
þegar kvöldið gekk í garð, sat
hann enn kyrr. Þá var ekkert orð-
ið eftir af búðinni hans annað en
haugur af múrsteinum og sundur-
höggnum bjálkum. Katlarnir tveir
risu einir úr rústunum. Fólk horfði
forvitnislega á hann, en sagði ekk-
ert, og hann sat enn.
Það var næstum orðið aldimmt,
þegar sonur hans kom og tók í
hönd hans. — „Barnið vill ekki
borða, af því að þú ert ekki kom-
inn, pabbi“, sagði hann þýðlega.
Þá reis Lu Chen á fætur með mjög
öldungslegum hreyfingum og
fylgdist með syni sínum.
Þau settust að í litlu húsi með
stráþaki við enda Norðurgötu. Þar
var óbyggt svæði og graslendi um-
hverfis. Lu Chen, sem hafði alið
allan aldur sinn í ys og hávaða
götunnar, þoldi ekki þögnina.