Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 14

276
D V ö L
Hann þoldi ekki að horfa út yfir
óbyggt landið umhverfis. Allan
daginn sat hann í litla svefnher-
berginu, án þess að hugur hans
væri raunverulega bundinn við
neitt. Þegar ekki var lengur þörf
fyrir vinnu hans, varð hann fljót-
lega gamall — mjög gamall mað-
ur. I lok mánaðarins kom sonur
hans heim með fimmtíu kringlótta
silfurdollara og sýndi þá fullur af
hrifningu.
,,Það er meira en búðin gaf
nokkurn tíma af sér“, hrópaði
hann. Hann var ekki lengur latur
og kærulaus og grái einkennisbún-
ingurinn var vandlega hnepptur.
En Lu Chen tautaði aðeins fyrir
munni sér: „Stóru katlarnir tveir
tóku að minnsta kosti tuttugu
gallónur af árvatni".
Kona hans sýndi jafn óglepjan-
lega ró í þessu nýja húsi og endra-
nær. Dag einn sýndi hún honum
nýja silkifrakkann sinn. „Móðir
mín“, sagði hann seinlega „átti
einu sinni gráan frakka, sem var
fóðraður með silki“. Og svo féll
hann aftur í sama sljóa mókið.
Enginn gat fengið hann út fyr-
ir dyr. Dag eftir dag sat hann inni
í stofunni. Hár hans varð hvítt og
andlitsdrættirnir, sem áður höfðu
borið vott vinnu og annríkis, urðu
slappir. Lítil, hvöss og athugul
augun urðu sljó og skýjuð eins og
í gömlum manni. Aðeins barnið
gat öðru hvoru haft ofan af fyrir
honum stutta stund í einu.
Það var líka barnið, sem að lok-
um gat lokkað hann út. Meðan
skammdegisdagarnir urðu æ
styttri, sat hann við litla glugg-
ann á stofunni sinni og starði út.
Eina tilbreytingin í lífi hans voru
nú máltíðirnar þrjár á hverjum
degi. Nætursvefn hans var óróleg-
ur, enda sat hann stundum í stóln-
um alla nóttina og hvíldi höfuðið
á borðinu.
Eftir viku-rigningu kom einn af
þessum undursamlegu blíðviðris-
dögum, sem eru einskonar milli-
þáttur haustsins og hins raunveru-
lega vetrar. Allan morguninn hafði
hann fundið þessa mildu, votu
hlýju. Hallir geislar sólarinnar
skinu gegnum grá ský og vörpuðu
ljóma á landið. Hann varð gripinn
eirðarleysi og opnaði gluggann.
Fersk angan votrar moldarinnar
fyllti vit hans. „Ég hefði getað
safnað regnvatni í fullan ketil,“
sagði hann og nusaði eftir væt-
unni. 1 gamla daga var regnvatn
í háu verði.
f sama bili kom barnið og tók í
hönd hans. „IJt, út!“ hrópaði það
og hló skipandi. „Komdu og leiktu
þér!“
Lu Chen fann til einkennilegr-
ar, æsandi þrár. Jæja, hann gat
kannske gengið út ofurlitla stund.
Hann stóð seinlega á fætur, tók
bamið við hönd sér og gekk út.
Það var mjög hlýtt og sólskinið
hafði hressandi áhrif. Hann rétti
sig upp með erfiðismunum og
gekk í áttina að nokkrum húsum
í grenndinni. Hann ætlaði rétt að