Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 30

292
D V Ö L
furðu vel. I smávegis gildum þarna
á hótelinu hafði hann kynnzt
þeim, í hófum, þar sem frúrnar
höfðu ekki verið með. Eftir að
vínið hafði losað þeim um tungu-
takið bar margt á góma, sem ekki
var allt sem prúðast. Jafnvel nöfn
á konum, sem þeir vildu ógjarn-
an láta sjá sig með, hrutu þá af
vörum þeirra, og sín á milli ræddu
þeir hispurslaust einkamál, sem
jafnvel náðu ekki til allrar fjöl-
skyldunnar. Það var margt und-
arlegt. En yfirþjónninn var ekki
til fyrir þeim. Hann afgreiddi og
bar á borð:
— Gerið svo vel! — Takk!
Aldrei stund til þess að draga
andann, eða hvíla fæturna. Fæt-
urnir voru kannske það þreytt-
asta. Sífelld hlaup milli salsins og
afgreiðslunnar. Á kvöldin voru
fætumir bólgnir, svo að erfitt var
að ná af sér skónum.
Hofmeistarinn gekk framhjá
þungum, vaggandi skrefum. Hann
gaf Rundström og öðrum þjóni
bendingu um að beðið væri eftir
afgreiðslu hinumegin í salnum.
Rundström yfirþjónn flýtti sér
þvert yfir gólfið. Þótt hann viki
úr vegi fyrir sérhverjum, komst
hann ekki hjá því að vera snertur
af berum, mjúkum öxlum og mjó-
ir skóhælar snertu tær hans. Ilm-
ur fegurðarlyfja barst að vitum
hans. Inni í þessari hringiðu gat
hann næstum ímyndað sér, að
hann væri einn af dansendunum.
Hann var líka í kjól og með hvítt
brjóst. Hann vantaði aðeins konu
við arminn. Undir hendi hans var
hvítur pentudúkur með slettu af
humarsósu. Það var allur munur-
inn. Það var hans stéttarmerki,
eins og gylltu böndin og orðurnar
á herramönnunum.
Hann kenndi þorsta, þegar
hann leit yfir dúkuð borðin. Skál-
ar með ávöxtum, víð, glóandi glös.
Hví skyldi hann ekki bera þessar
skálar að vörum sínum, drekka,
drekka. Skyldi heimurinn þá ekki
fá annan svip. Gólfið mundi bylgj-
ast undir fótum hans, hann myndi
lyftast upp og svífa yfir höfðum
þeirra, sem dönsuðu. — Nei, hann
átti að afgreiða.
— Gerið svo vel! — Takk!
Hneiging.
— Gerið svo vel! — Takk!
Bjóða og troða í offulla maga
og óskýr höfuð. Það gat gert
hvern meðalmann ærðan. Nú var
það kampavín, sem hann hellti í
glas. Kampavín, það átti að vera
svo hollt fyrir sjúklinga. María,
María! Meðan hann hellti í glas
borgarstjórafrúarinnar fannst
honum sem hann tæki drykkinn
frá vörum Maríu, litla hvíta hönd-
in hennar teygði sig eftir glasinu.
Hann leit niður á breiðan barm
frúarinnar. Hún var feit eins og
aligæs. Heimsk og feit gæs. —
Hvarmar hans tóku kippi. Hann
hneigði sig og bauð vínið. Hann
varð að hneigja sig og beygja
eins og betlari. Betlari, sem aðeins