Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 33

D V ö L
295
tré með fögrum greinum. Hún
mundi ekki brotna. I fyrsta sinn
á kveldinu lifnaði von í huga hans.
Drykkurinn hafði vermt hann eitt
andartak, og honum fannst að það
væri um von að ræða.
— Já, henni batnar vonandi,
sagði hann.
Þegar hann kom út aftur, var
símaklefinn tómur. En Rundström
fór ekki þangað inn. Hann gat
ekki hugsað sér að heyra enn á
ný þreytta móðurröddina.
Léttari á fæti gekk hann aftur
inn í hátíðasalinn. Hitinn streymdi
á móti honum. Hann hallaði sér
upp að veggnum, dálítið ör í höfð-
inu eftir koníakið.
Augu hans námu staðar við
unga frú í svörtum kjól. Mjall-
hvítar axlir hennar stungu í stúf
við svarta silkið. Hún var eins
og ljós jurt upp úr svartri mold.
Líkingin við unga tréð kom aftur
upp í huga hans. Já, konurnar
voru eins og gróður, veikur en
fagur gróður. Þær visnuðu. — Nei,
hann vildi ekki hugsa um það.
Þessi unga frú var á ferð í bæn-
um, átti litla dóttur og bjó á hótel-
inu yfir hátíðina. Tveir herrar
sóttu ákaft eftir henni. Þeir ráku
nærri því saman ennin, þegar þeir
beygðu sig yfir hvítar herðar
hennar. Þeir voru broslegir og
heimskulegir. Tveir hanar, sem
sátu um að rjúka hver á annan!
En þetta átti við hana. Hún skipti
milli þeirra ofurlítilli blíðu, örlítilli,
aðeins til þess að halda þeim við,
eins og þegar fugli er gefið. Annars
hugsaði hún bara um sig sjálfa.
Rundström virtist jafnvel, að
hann fengi einn örlítinn bita, þeg-
ar hann leit til hennar. Hann greip
ákaft móti honum og gleymdi
dóttur sinni eitt andartak. Hljóm-
sveitin hætti að spila um stund og
aftur var mikið að gera.
Hofmeistarinn gekk framhjá.
■— Farðu upp á númer 11 og
athugaðu, hvort litla stúlkan sef-
ur, sagði hann. — Frúin má ekki
vera að því, og stúlkan er annars-
staðar.
Augu þeirra mættust og báðir
litu þeir síðan á svartklæddu
frúna. Umhverfis munn hofmeist-
arans vottaði fyrir hæðnisbrosi.
Já, þeir þekktu báðir vel þessar
frúr, sem ferðuðust, og skildu
börnin sín eftir, einsömul og myrk-
fælin, í stóru hótelherbergjunum.
Rundström yfirþjónn fór í
lyftunni upp á númer 11. Hann var
þreyttur í fótunum. Lyftudreng-
urinn, með húfuna í vanganum,
raulaði síðasta danslagið, sem
ómað hafði neðan úr salnum.
Rundström gekk hljóðlega
gegnum rökkvaða gangana, þar
sem dauf ljós brunnu. Hann opn-
aði dyrnar á nr. 11. Vindstroka
blés á móti honum. Glugginn var
opinn, og uppi í honum stóð lítil
stúlka, þriggja til fjögra ára
gömul, með útbreiddan faðminn.
Rundström tók viðbragð. I einu
vetfangi stökk hann yfir gólfdúk-
inn og greip barnið í fang sér.