Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 42

304
Árið eftir sigldi hann þangað líka
og þá fann hann þar á eyju nokk-
urri gröf, þar sem margir menn
lágu. Voru selskinn breidd yfir þá
og lá kross ofan á. Sýnir það, að
þetta hafa ekki verið Skrælingjar
heldur kristnir menn. En þar sem
Vestribyggð var lögð í. auðn 200
árum áður, getur tæplega verið um
Grænlendinga að ræða. Líklegra
er að þetta hafi verið skipshöfn af
einhverju óþekktu skipi, sem hrak-
izt hefir þangað. En þetta er sönn-
un þess, að skip hafa getað siglt
til Grænlands, eða orðið sæhafa
þangað, á 15. öld, enda þótt ekk-
ert fréttist um það í Evrópu.
1605 og 1606 sendi Kristján 4.
skip til Grænlands, og með því má
segja að Grænland væri fundið að
nýju. En þegar hér var komið,
héldu menn statt og stöðugt að
Eystribyggð hefði verið á austur-
strönd Grænlands og því var vest-
urströndin ekki rannsökuð. Ár eft-
ir ár voru nú gerðir út leiðangrar
til Austur-Grænlands, en þeir báru
engan árangur eins og nærri má
geta.
Hans Egede kom til Grænlands
1721 og ætlaði að prédika kristni
fyrir Grænlendingum, sem sagt
var að hefðu kastað trúnni. I stað
þess varð hann kennimaður Skræl-
ingja. Hann tók það allra sárast
að geta ekki komizt til austur-
strandarinnar, því að hann var
viss um, að þar væru Grænlend-
ingar!
Það er eitthvað hugnæmt en þó
D V Ö L
hjákátlegt við hina aldalöngu leit
að kynstofni, sem er aldauða, og
að mönnum skilst það ekki fyrr
en H. P. v. Eggers kom fram með
það 1792, að Eystribyggð var ekki
á austurströndinni, heldur þar sem
nú er Julianehaabs-hérað. En
þrátt fyrir það mun einhver von-
arneisti um það að finna 'hinar
fornu íslendingabyggðir, hafa lif-
að í brjóstum margra hinna hug-
prúðu norðurfara, sem hættu lífi
sínu til þess að rannsaka austur-
strönd Grænlands á 19. öld.
En nú vitum vér, að um afdrif
Grænlendinga verður að leita
frétta af hinum dauðu.
Pear! S. Buck. Frh. af bls. 278
Vestanvindur (Ivasl Wind W’esl
Wind). Hún vakti ekki teljandi athýgli.
Árið eftir kom út sagan The Good
Earth, sem í íslenzkri þýðingu var
nefpd (iott land. Sú saga vakti geysi-
athygli, enda varðlaunasaga (hlaut Pu-
litzerverðlaunin). í þessari sögu dreg-
ur höf. fram skýrar myndir af Kínvarj-
um og landi þeirra, slarfi þeirra og
stríði, svo að lesandanum finnst, að
hann sé staddur mitt á meðal ibúa
þessa stóra lands í Austurálfu, sem
nú or svo mjög á dagskrá.
Síðan hefir hver bókin rakið aðra
frá hendi frú Buek, og eru þær liver
annari ágætari.
„Ég vildi gjarnan verða þekkt, ekki
vegna mín sjálfrar, heldur vegna bóka
minna", sagði frú Buck eitt sinn.
l>ossi óslc hefir rætzt. Viðsvegar um
heim eru bækur hennar lesnar og dáð-
ar, enda eru sögur hennar óvenju
hugðnæmar og vel skrifaðar.