Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 46

308
D V ö L
„Jæja, einu sinni enn,“ sam-
þykkti frú Benson þreytulega.
Læknirinn brosti með sjálfum
sér. Svona voru þeir allir, þessir
sjúklingar. Því meir sem þeir nálg-
uðust lausn vandamálsins, því á-
kafar börðust þeir gegn meðferð
læknisins. En hvað við elskum nú
í rauninni heitt öll okkar mein og
kvilla!
„Jæja, á morgun þá“, sagði hann.
Hann hringdi á hjúkrunarkon-
una, og hún vísaði frú Benson til
dyra. Svo kom hjúkrunarkonan
aftur. „Konan yðar er hérna, lækn-
ir. Hún er búin að bíða nokkurn
tíma.“
„Gjörið svo vel að vísa henni
hingað inn.“
Læknirinn hallaði sér aftur á
bak og lagði hendurnar yfir aug-
un. Sálkönnunin, ákaflega var hún
nú skammt á veg komin! Á því
stigi, sem hún var nú, mátti helzt
líkja henni við handvefnað. Svo
seinvirk og lýjandi fyrir sál-
könnuðinn sjálfan. Mynda ívaf og
uppistöðu úr öllum þessum marg-
litu þráðum, finna út gerð skraut-
rósanna og missa ekki samhengi
þeirra . . .
Dyrnar opnuðust og frú Kress-
man kom inn. „Eugen, elskan mín,
ósköp er að sjá, hvað þú ert
þreytulegur á svipinn!“
Hann opnaði augun. Hún var
dásamleg. Hún var ung, fögur og
full áhuga og hrifningar. Læknin-
um fannst allt í einu hann vera
gamall. Gamall og uppgefinn,
„Þetta hefir verið erfiður dag-
ur,“ sagði hann. „Og ég hlakka til
að eyða kvöldinu heima. Enginn
jarðneskur máttur getur dregið
mig út í kvöld.“
„Ó, Eugen! En hvað það var
leiðinlegt. Ég vissi þetta ekki.“
„Vissirðu ekki hvað?“
„Að þú yrðir svona þreyttur. Ég
þáði heimboð fyrir þína hönd.“
„Æ, ástin mín . . . !“
„Ég veit það. Ég hefði ekki átt
að gera það. En heldurðu, vinur
minn, að þú gætir nú ekki komið,
bara í þetta eina skipti? Hr. New-
man ætlar að hafa smá-gildi í
vinnustofu sinni, og ég væri svo
stolt af að hafa þig með mér og
sýna þig.“
Hann brosti. Þessar næturhugs-
anir hans voru bersýnilega sjúk-
legir höfuðórar. Hana langaði í
raun og veru til þess að hann kæmi
með sér til þessa Newmans. Það
var ekki laust við að hann blygð-
aðist sín. „Ég get ómögulega far-
ið, góða mín. En þú skalt þiggja
heimboðið og sýna sjálfa þig. Ef
það er nokkur snefill af listamanni
í gestgjafanum, þá ætti það að
vera meira en nóg handa honum.“
Hún gretti sig ofurlítið. „Ég vil
ekki fara. Ekki nema þú komir
líka.“
„Auðvitað ferðu, góða mín. Ég
er viss um að þeim er mikið áhuga-
mál að þú komir. Það er öllum
áhugamál að hafa þig í návisf
sinni. Náttúran hefir gert þig svo
vel úr garði,“