Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 48

310
D V ö L

eigin málstað, þá yrði hún and-
lega heil. En það getur hún ekki.“
„Ef til vill finnst henni hún ekki
þurfa að beita neinni vörn,“ mælti
Barbara.
„Jú, þess þarf hún einmitt. Vörn
hennar fyrir málstað hinnar kon-
unnar sýnir, að hún þarf þess, eða
öllu heldur, að henni finnst hún
þurfa þess.“
„Og svo er það bara einskær til-
viljun,' hvort þið hittið á það rétta
eða ekki. Og þessa aumingja konu
læturðu koma hingað dag eftir dag
og þræla sig uppgefna, en sjálfur
ert þú að reyna sannleiksgildi ein-
hverrar ófullnægjandi kenningar,
sem þið hafið búið ykkur til.“
„Það er nú naumast hægt að
nota orðið ófullnægjandi, góða
mín, og kenning er það ekki leng-
ur . . . Auk þess er meðferðin við-
höfð í þeim tilgangi að hjálpa
konunni, ég læt hana ekki koma
hingað, eins og þú veizt.“
„Það er alveg sama. Þú talar til
hennar og pínir hana með spurn-
ingum á nákvæmlega sama hútt og
rannsóknardómarar miðaldanna
píndu þá, sem ákærðir voru fyrir
glæpi.“
„En það verður varla með sanni
sagt, að það hafi verið í lækninga-
skyni gert. Sumar tegundir læknis-
aðgerða eru ógeðfelldar, það
veiztu, góða mín. En engu að síð-
ur mjög nauðsynlegar."
„En tilgangurinn er hinn sami.
Þú ert að reyna að toga út úr
henni einhverja vitneskju, láta
hana játa eitthvað, sem hún að
öllum líkindum hefir alls ekki
gert.“
„Það má heita vafalaust, að hún
hafi gert það.“
„Nú, og ef hún hefir gert það!
Ef hún hefir verið manni sínum
ótrú! Kannske hefir hann ekki
elskað hana. Eða hún hann. Þú
getur ekki kveðið upp svona
sleggjudóma, það hlýturðu að
skilja.“
„Ég er ekki að kveða upp neinn
dóm. Ég er aðeins að reyna að
grafast eftir því sanna í málinu.“
„En því þá það? Hversvegna að
grafast cftir því sanna? Hvers-
vegna ekki að leyfa henni að eiga
sitt leyndarmál í friði? Vafalaust
hefir hún haft ótal gildar ástæð-
ur fyrir breytni sinni. Þú veizt, að
til er ýmislegt fleira en gott og
vont. Það er ekki hægt að skipta
öllu í tvo flokka, hvítt og svart.
Grátt er líka til, og af því er hreint
ekki svo lítið í heiminum. Kona,
sem verður fyrir slíku sem þessu,
er alltaf dæmd kona. En hvatir
hennar þurfa ekki endilega að vera
jafn lágar, saurugar og dónalegar
eins og fólkið vill vera láta.“
Læknirinn hafði enga löngun til
þess að rökræða þetta. Hann var
dauðþreyttur. Hann tók blýantinn
og horfði á það, sem hann hafði
skrifað á blaðið fyrir framan sig.
Þreyttur hugur hans lagðist í hinn
venjulega farveg hins daglega
starfs; hann var of þreyttur til
þess að spoma við því. „Lágar,