Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 58

b V ö L
SVEN MOREN
Það hafði verið dumbungsveður.
Það var ekki við betra að búast.
Rigning og þoka dag eftir dag.
Vatnagangur og húsleki allsstað-
ar. — Og mosinn í f jallahlíðunum
varð úfinn ásýndum.
Sældarbrauð var það ekki að
ganga hér að ljánni með járntinda-
hrífu í höndunum, stund eftir
stund og dag eftir dag. Allt, sem
hreyf c var við, níðangurs-þungt í
vöfum. Menn runnu í spori, hvar
sem piður var stigið. Þunnur gras-
svörðurinn var eins og grænsápa.
Og beitibuskinn, sem átti rætur í
mosanum, fléttaði saman jarðlög-
in og sleppti ógjarnan tökunum
Það var hráslagakuldi. Þokan
hentist áfram; hún skreið í gegn-
um fjallaskörðin, læddist og
sveikst að mönnum. Stundum sást
í heiðríkju yfir fjallaskarði, eins
og sólin væri að hugsa um að láta
ljós sitt skína fyrir alvöru, en í
sömu andránni steyptist þokan
eins og foss ofan í skarðið. Og
mönnum dimmdi fyrir augum, og
það var eins og farg legðist yfir
þá.
Inger í Köldubrennu gekk ein
síns liðs með hrífuna sína og
ÞOKAN
krafsaði með lienni. Hún vissi ekki,
hvað orðið var af Jóhanni. Hann
hafði mjakað sér lengra og lengra
inneftir fjallinu, unz hann hvarf
henni sjónum algerlega. Vísast
hafoi hann fundið þefinn af kaff-
inu hjá fólki Jóns eða Geirmund-
ar. Hann gat verið lyktnæmur,
þegar svo stóð á. — Og nú varð
hún að standa hér alein og þræla,
líkt og venjulega. Engum fannst
hún víst of góð til þess. Hún sax-
aði og safnaði að sér, þar til mos-
inn lagðist blýþungur að fótum
hennar. Og svo stóð hún í þessu
rennblauta heyi upp fyrir hné, —
Það var eins og það ætlaði að kæfa
hana eða grafa lifandi. Þetta stöð-
uga dimmviðri ætlaði aldrei að
taka enda. Hráblaut fötin voru
eins og mara. Þrældómur, sem
aldrei vildi linna! Síðan um Jóns-
messu hafði hún krafsað saman
héyi og limi og mosa í skóginum
og fjallinu. Og þó mundi verða
sultur, þegar liði að vori. Nágrann-
arnir gætu þá átt erindi milli bæja
og til sýslumannsins.
Hún svignaði undan þunga sín-
um. Hana verkjaði í bakið og
handleggina — allsstaðar! Gular