Dvöl - 01.09.1937, Blaðsíða 59

D V 0 L
321
sólir fóru veltandi eftir fjallshlíð-
inni; þær komu frá augum henn-
ar og stækkuðu langt úti í þok-
unni.
— Þá hafði nú Jóhann rankað
við sér aftur — líka hann. Þarna
var hann, óravega burtu, undir
Stórunýpu og krafsaði og klóraði,
— eins og grá lús á skinnfeldi. —
Hvað skyldi hann nú vera að
hugsa? Hugsa? O, svei. Hann
hugsaði aldrei neitt eða um neinn.
Hann gekk alltaf sömu slóðina,
aftur og aftur, hann þekkti ekkert
annað, og ef til vill óskaði hann
sér einskis annars fremur.
Hún greip loppnum fingrunum
um hrífuákaftið og krafsaði —
þangað til gulu sólirnar fóru aftur
að velta gegnum þokuna. Ef hann
Jóhann hefði verið maður með
mönnum, þá væri hún ekki hér
núna. Þá hefðu þau ekki þurft að
fletta mosanum af Gráfjalli inn-
eftir öllum hlíðum. Hefði hann
haft aðburði í sér til að afla nokk-
urs í tæka tíð og manndóm til að
láta ekki nágrannana vaða yfir
höfuð sér, þá hefðu þau haft nóg
fóður handa þessum tveimur kúm
og sex geitum.
Hún dróst út eftir fjallinu, þar
til hún kom yzt í Hrísana. Þá var
Köldubrennu-hverfið beint niður-
undan — örsmáir bæir, sem lágu
þétt uppi við fjallið og góndu
vesaldarlega út á Kaldalónið. Allt
var svo smálegt og þröngt, að hún
hefði getað velt stórum steini ofan
og molað allt draslið mélinu smærra.
Eða þá velt mosadyngju yfir fólk-
ið og kæft það . . . Já, því ekki
það. Nú var tækifærið. Hafði hún
nokkru að tapa? Var þar nokkur,
sem henni þótti vænt um? Nei, og
aftur nei! Aldrei framar á æfi
sinni! Hún var fátæk kotkerling.
En hún gat munað tvenna tíma.
Áður fyrr átti hún gott heimili
niðri í héraðinu, og hafði svo flutzt
þaðan og hingað norður í baslið
til hans Jóhanns, og jafnvel lagt
sig fram til að gera þeim til hæf-
is, Jóhanni, ættingjum hans og ná-
grönnum. . . . En hver voru laun-
in? Þeir höfðu kvalið hana öllum
hugsanlegum kvölum frá því hún
stóð upp af brúðarbekknum, þang-
að til nú. Bara að hún hefði þá vit-
að það, sem hún vissi nú! En það
er sagt, að brúðaraugun séu blind.
Ójá, víst voru þau það. Annar
eins skarfur, grútarháleistur, eins
og hann Jóhann! En að hún skyldi
líta við honum. Hún gat þó valið
um álitlegustu bændasynina í hér-
aðinu.
En það var þetta brúðkaup
norður á Völlum. Þar var það,
sem hún sá hann fyrst. Hann
saug sig fastan eins og blóðsuga.
Og svona líka rífandi kátur og
fjörugur. Hún mundi vel eftir
honum í dansinum og fallega
hnakkanum og breiðu herðunum
hans, brúnu augunum og hvern-
ig hann renndi þeim. Skóhælarnir
blikuðu á loftbjálkunum. — Stúlk-
urnar voru ölvaðar af ofsakæti,
þegar hann sveiflaði þeim í kring-