Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 4

330
D V 0 L
Sóttin fór eins og logi yfir ak-
ur, hún virtist spretta upp úr jörð-
inni og falla eins og dögg af
himnum ofan. Fólkið var gripið ó-
stjórnlegum sótthita, svo að blóð-
ið hljóp í kekki í æðunum. Það
var eins og höfuðið væri inni í
glóandi ofni, limirnir dofnuðu,
meðvitundin sljóvgaðist og eitrað
blóðið brauzt út í bláum ígerðum
á hálsinum og í handkrikunum.
Andlitsdrættirnir afmynduðust, svo
að fólkið varð óþekkjanlegt, ráð
og ræna truflaðist og að lokum
gaf það upp andann eftir nokkurra
stunda óþolandi kvalir.
Undarleg og hræðileg atvik
komu fyrir; ekkert virtist leng-
ur ómögulegt. Eldrauðir hanar
settust á trégrindurnar fyrir fram-
an húsin og spáðu manndauðan-
um með gali sínu. Sá, sem fyrstur
kom auga á þá og minntist á þá
einu orði, féll þegar í stað dauður
til jarðar. Guð virtist með öllu hafa
gleymt þeim reginmun, sem hann
þó sjálfur af vísdómi sínum hafði
gert á lénshöfðingjunum og hin-
um ánauðugu leiguliðum. Drep-
sóttin fór ekki í manngreinarálit
og sýndi hvorki vægð né við-
eigandi lotningu, þótt um væri að
ræða göfug nöfn og aðalsmanna-
blóð. Hávelbornir héraðshöfðingj-
ar, jarðeigendur og riddarar, sem
rakið gátu ættir sínar allt aftur til
krossferða, létust jafn-skyndilega
og fyrirvaralaust eins og aumustu
vinnuhjú og daglaunamenn, aðrir
í eikarhvílum, hinir á hálmbeði.
Prestarnir hnigu niður í prédik-
unarstólunum, þegar þeir voru að
þruma ávítur sínar yfir hinum
syndum spillta lýð, sem með
vonzku sinni og óguðlegu líferni
hafði kallað yfir sig refsinguna,
hringjararnir féllu fyrir sigð dauð-
ans, meðan þeir hringdu sálna-
hringinguna fyrir þeim, sem látnir
voru. Pað var engum vafa undir-
orpið, að guð hafði vandlega lok-
að gluggum og dyruni himnarík-
is; aftur á móti stóðu port hel-
vítis opin upp á gátt.
Þegar fólkið hafði árangurslaust
leitað verndar og huggunar í hinu
heilaga sakramenti og við altari
kirkjunnar, fór það að laumast
með fórnir til fornhelgra blót-
staða, til hinna heilögu eskitrjáa,
þar sem menn forðum úthelltu
mannablóði til þess að blíðka
Taara. En hinir gömlu guðir al-
þýðunnar voru dauðir, eða blind-
ir og heyrnarlausir orðnir fyrir
elli sakir. Éf engin hjálp fengist
hjá Kristi, guðs eingetnum syni,
þá hjálpaði ekki heldur Taara,
guð alþýðunnar.
En á næturnar gekk svolítið
gráklætt mannkerti frá einum kof-
anum til annars, frá einum herra-
garðinum til annars. Sótugar eld-
húsdyr fátæklingsins hrukku jafn-
viðstöðulaust upp fyrir honum
eins og koparslegnar hliðgrindur
herramannsins, og með hinum
oddhvassa staf sínum snart hann
sofandi fólkið í hjartastað.
Svo kom sumarið og með því