Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 6

332
D V ö L
jungfrú sæmir, þá hvíldu á henni,
undantekningarlaust, augu allra
ungu aðalsmannanna, sem komið
höfðu, ýmist ríðandi eða akandi,
til hinnar þýzku guðsþjónustu. —
Sunnudag einn dvaldist ungum
frænda hennar í móðurætt, Rem-
bert von Rehren, á prestssetrinu
fram eftir kvöldinu. Hann var ætt-
aður frá herragarðinum Loona og
var í setuliðinu í Kuresaare. Þetta
var í ágústbyrjun, rétt um það
leyti sem kirsuberin eru orðin full-
þroskuð; og Rembert von Rehren
fékk sér stiga, reisti hann upp
við eitt kirsuberjatréð, gekk upp
og tók svo til að kasta kirsuberj-
um til Geirþrúðar. Hún tíndi þau
upp og lét þau í svuntu sína;
að lokum fleygði hún sér niður
í grasið hjá trénu og greip kirsu-
berin á lofti með munninum, þeg-
ar þau komu fljúgandi, eins og
dökkrauðar perlur, og sprungu við
áreksturinn. Þegar Rembert von
Rehren kom niður stigann aftur,
var andlit hans fölt; hann starði
látlaust á blóðrauðar varir Geir-
þrúðar, sem litazt höfðu af safa
kirsuberjanna. Svo stóðu þau
þarna hvort gegnt öðru, álíka há,
bæði rauðhærð og að öllu leyti
með greinileg einkenni hinnar
sömu ættar. I aldingarði prests-
setursins var allt kyrrt og hljótt,
og þau kysstust undir mosavöxnu
kirsuberjatrénu.
Þetta var í byrjun ágústmánað-
ar, eins og þegar hefir verið sagt.
Allan uæsta vetur var Geirþrúður
Carponai önnum kafin við að
sauma það, sem þurfti til hins
nýja heimilis; brúðkaupið átti að
standa í maí næsta vor. En þetta
voru að flestu leyti vandræðatím-
ar, og í marzbyrjun komu Kós-
akkarnirog Tatararnir ogherjuðu
landið þvert og endilangt. I kjöl-
far þeirra sigldi drepsóttin, og
Rembert von Rehren var meðal
þeirra foringja setuliðsins, sem
fyrst urðu henni að bráð; síðar
meir fór mestur hluti setuliðsins
sömu leiðina, foringjar og óbreytt-
ir hermenn.
í lok júnímánaðar hófst mann-
dauðinn fyrir alvöru í sókn séra
Magnúsar Carponai. Þar var fólk-
ið fleira og þróttmeira en víðast
hvar annarsstaðar á eyjunni, og
þessvegna varð uslinn, sem drep-
sóttin gerði, einna stórkostlegastur
þar, því að hún valdi bráð sína
yfirleitt ekki af lakari endanum.
Presturinn gekkst í það, að settir
væru verðir á vegina, sem lágu
til næstu sókna, oghann fyrirbauð,
að betlarar og umrenningarfengju
að stíga fæti sínum inn fyrir tak-
mörk sóknarinnar. Hann lét svæla
dufti úr brennisteini og harpeis
inni í híbýlunum, en stökkti ed-
iki og saltpéturssýru á þröskuld-
ana. Umhverfis þorpin lét hann
kynda elda með einivið og lagði
ríka áherzlu á, að þeir væru látn-
ir loga dag o,g nótt. Hann hélt
einnig sameiginlega bænafundi
með öllum sóknarbörnum sínum.
En ekkert stoðaði. Drepsóttin lét