Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 7

D V ö L
333
hvorki skipast við bænir eða salt-
péturssýru, hún brauzt gegnum
raðir varðmanna og einiviðarelda.
Engu að síður barðist prestur-
inn sinni vonlausu baráttu. Hann
neyddi þá, sem enn voru á lífi,
til þess að draga líkin með báts-
hökum út um gluggana og færa
þau til greftrunar. Konan hans og
fjögur yngstu börnin voru dáin;
þegar hringjarinn var fallinn frá,
gekk hann sjálfur upp í turninn
og hringdi sálnahringinguna fyr-
ir hlinum látnu. Hann gafst ekki
upp; meðan hann stóð á fótunum,
gekk hann um meðal sóknarbarna
sinna, hjúkraði sjúkum og hugg-
aði þá, sem voru að dauða komn-
ir. Geirþrúður dóttir hans aðstoð-
aði 'hann dyggilega; augu hennar
voru blágræn eins og ís, stór og
köld, varirnar fölar og saman-
klemmdar. Morgun einn fann
presturinn, að brennandi hiti var
hlaupinn í blóð hans; það var
drepsóttin. Hann efaðist ekki
eitt andartak um, að nú ætti
hann að deyja, og hann lagði fyr-
ir Geirþrúði dóttur sína að grafa
silfurmuni kirkjunnar, kaleik og
oblátudisk hins heilaga sakrament-
is, niður undir kirkjuveggnum. —
Pegar því var lokið, lét hann
Geirþrúði sækja kirkjubókina og
með hálfdofinni og máttvana hendi
skrifaði hann stórum stöfum:
o m n e s m o r t u i — allir dánir.
*
Þegar séra Magnús Carponai
andaðist, var sólin komin hátt á
loft. Geirþrúður hjúpaði lík föð-
ur síns í laki, gekk svo út og
settist í ’neðstu tröppuna við dyrn-
ar. Henni var ljóst, að nú var
hún alein.
Nú var ekki lengur til nein
sköpuð vera af sömu tegund og
hún eða steypt í sama móti. Mað-
urinn, eftirmynd guðs, var með
öllu útdauður. Angistin greip hana
voðalegri tökum en nokkur líkam-
leg meinsemd getur gert, hún
hrópaði eins hátt og hún gat, en
settist svo aftur og beið.
En yfir öllu ríkti hin sama kyrrð
og þögn, enginn svaraði, það var
enginn lengur til, sem gatsvarað.
Þá ákvað Geirþrúður að bíða
dauðans við dyrnar á sínu eigin
heimili. Hún bað um að fá að
deyja, bauðst til að gefa meyjar-
líkama sinn drepsóttinni á vald.
En stundirnar liðu og ekki kom
dauðinn.
Þegar leið að kvöldi, minntist
luin þess allt í einu, að fyrir
nokkrum dögum hafði verið á lífi
í nágrenninu, einsýn kerling, sem
komin var hátt á níræðisaldur,
Liiva-Ingel að nafni. Hún mundi
nú, að hún hafði gengið framhjá
kofa hennar og séð reyk leggja
upp um strompinn.
Geirþrúði fannst guð sjáífur
liafa sent sér þessa hugsun. Hún
lagði þegar af stað og hélt bein-
ustu leið að kofa gömlu konunnar,
og löngunin til þess að sjá lifandi