Dvöl - 01.11.1937, Blaðsíða 11

D V 0 L
337
að hún roðnaði, og bæði litu óð-
ara undan.
Síðan töluðu þau ekki orð.
Þau gengu niður til strandar.
Hamraveggurinn var hér og þar
þakinn bergkrystöllum, sem líkt-
ust helzt steingerðum hreiðrum
eftir fugla löngu liðinna tíma. Haf-
ið var rótt og spegilgljáandi og
ströndin flöt og slétt, eins og hellu-
lagt gólf.
Hér, á þessari auðu strönd, í
landi, þar sem mannfólkið var með
öllu dáið út, var sem dauðakyrrð-
in stigi þeim til höfuðs. Þau urðu
ölvuð af henni eins og áfengu
víni. Hinir ungu og hraustu líkam-
ir þeirra þráðu óafvitandi hvor
annan, til þess að skapa nýtt líf
á þessari mannlausu jörð. Minn-
ingin um ógnir drepsóttarinnar
brann í hugum þeirra og kveikti
í þeim undarlega sælutilfinningu.
Þau tvö voru allur heimurinn.
Sólin var gengin undir, þegar
þau komu heim að kofanum, sem
Laes fiskimaður bjó í. Hann opn-
aði dyrnar og hin háættaða Geir-
þrúður Carponai gekk inn. Og í
brennheitum faðmlögum þeirra á
fátæklegum hálmbeði í húmi
sumarnæturinnar logaði óttinn við
dauðann og lífsþrá komandi kyn-
slóða. Jörðin var mannlaus, þau
áttu að aukast og margfaldast og
uppfylla hana, og þau voru tvö,
eins og hinir fyrstu foreldrar.
4.
Þannig hljóðar þjóðsagan um;
Geirþrúði Carponai, sem lifði af,
ein allra í sókn föður síns, þegar
Svartidauði geisaði á Ösel.
Eins og sjá má af kirkjubók
sóknarinnar frá dögum Norður-
landaófriðarins mikla, voru sjö ár-
um síðar fimm drengir, synir
manns, að nafni Kadariku-Laes, —
skírðir um Jónsmessuleytið, allir
í senn. Móðir þeirra, Geirþrúður
Carponai, dóttir hins háæruverð-
uga séra Magnúsar Carponai,
sem fyrrum var sálusorgari safn-
aðarins í þessari sókn og kvæntur
velborinni Beata von Krámer, varð
að friðþægja fyrir hrösun sína með
því að sitja þrjá sunnudaga í röð
í allra augsýn á hórubekknum
í kirkju föður síns. Eins og þáver-
andi sálusorgari safnaðarins, séra
Hinrik Búrger, strangur og siða-
vandur drottins þjónn, hefir um
hana með eigin hendi . skráð í
kirkjubókina: „ . . . hat auf dem
berúchtigtem Hurenschemel ihre
Sedes halten mússen.“
Þeir, sem þess óska, geta enn
þann dag í dag fengið að sjá
þenna bekk, þar sem hann er
geymdur ásamt öðru gömlu rusli;
það er lágur trébekkur með grind-
um! í kring, líkt og dálítill afgirt-
ur bás.
Þegar nú Geirþrúður Corpanai
þannig opinberlega og í viðurvist
safnaðarins, hafði gert yfirbót og
við altari kirkjunnar öðlazt fyrir-
gefningu syndanna, var hún og
Kadariku-Laes gefin saman í
kristilegt hjónaband, og henni» að